Αν υπάρχει αυτό που λέμε έμμονη ιδέα, κόλλημα, μόνιμος προβληματισμός ή ό,τι άλλο anyway σε τρώει μέρα με τη μέρα και πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνεις, τότε έχεις πιάσει το νόημα του "καμμένου" αν8ρώπου.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό το να είσαι καμμένος, γιατί συνήθως είναι και επιλογή μας τις περισσότερες φορές. Αλλά για να έχει τη σημασία που έχει η λέξη, τελικά μάλλον κακό πρέπει να είναι. Κάτι που αποδυκνείεται σχεδόν πάντα και όχι με ανώδυνο τρόπο. Όταν δηλαδή η εμμονή σου επηρεάζει την ρουτίνα σου, τη διάθεσή σου, την δουλειά σου, την αποδοτικότητά σου, τις σχέσεις σου και επειδή κιόλας έχει γίνει συνώνυμο με την σκέψη σου δεν καταλαβαίνεις πλέον ότι αυτό είναι εμμονή!
Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Το να περιορίσεις την εμμονή στο πίσω άκρο του εγκεφάλου σου ή στη τελική να την εξαλείψεις. Αυτό στη περίπτωση που απλά έχεις φάει κόλλημα για τους χ, ψ λόγους και το έχεις πάρει πατριωτικά το 8έμα και δεν μπορείς να δεχτείς ότι κάτι δε σου πήγε καλά.
Η άλλη περίπτωση, αυτή της πληγής που την ξύνεις μόνος σου, καλλιεργώντας την εμμονή, ή στην ξύνουν άλλοι, δίνοντάς σου τροφή να μεγενθύνεις το "πρόβλημα" μάλλον είναι πιο πολύπλοκη. Εκεί το πιθανότερο είναι να υπάρχει συναισθηματική φόρτιση και ό,τι κι αν συμβαίνει να το συνδυάζεις θέλοντας και μή με την εμμονή σου, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην τη ξεπερνάς αλλά και να την δυναμώνεις ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια του "καμμένου".
Λύση δεν ξέρω αν υπάρχει, γιατί δεν την έχω ψάξει.
Δεν έχω ψάξει επειδή το έχω πάρει πατριωτικά ή επειδή πιστεύω πως ό,τι κι αν κάνω θα υπάρχει εκεί να μου θυμίζει πως η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή;
