Άσε με να κοιμηθώ.
Γιατί;
Έτσι.
Νυστάζεις;
Όχι.
Τότε;
Για να μη σκέφτομαι.
Tί;
Εσένα.
Κι αν μ' ονειρευτείς;
Θα ξυπνήσω.
Κι αν είμαι η πρώτη σου σκέψη;
Θα γυρίσω πλευρό.
Κι αν εμφανιστώ στο προσκέφαλό σου;
Θα κλείσω τα μάτια.
Κι αν δε μπορέσεις να ξανακοιμηθείς;
Θα ανάψω τσιγάρο για να χαθείς μέσα στον καπνό.
Δεν θα χαθώ.
Γιατί;
Γιατί δεν θέλω.
Θέλω όμως εγώ.
Γιατί;
Για να μην πονάω πια...
3 σχόλια:
Μεγάλη αλήθεια... αλλά ποτέ δεν φεύγει...
Δεν θέλω να σε λυπήσω αλλά κι εγώ το ίδιο πιστεύω.
Αλλά δεν είναι πάντα κακό αυτό..ε;
Όχι, δεν φεύγει. Κι αναρωτιέμαι πόσες φορές στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε αυτόν τον "διάλογο" έως ότου εμφανίζεται αλλά δεν μας πειράζει πια.
Δημοσίευση σχολίου