Ζώνη του Λυκόφωτος

Θες κάτι η Άνοιξη, κάτι η μούρλα που με έχει πιάσει να φτιάξω -επιτέλους- το δωμάτιό μου, αλλάζοντας χρώματα, κουρτίνες, αφίσες έως και τα κεριά, είπα να αρχίσω από κάπου.
Κατέβασα καλοκαιρινά, μάζεψα χειμωνιάτικα, άρχισα τα πλυντήρια. Άρχισα. Αλλά δεν τελείωσα. Πρέπει να είναι περισσότερα από επτά χρόνια που έχουμε το συγκεκριμένο πλυντήριο, αλλά έπρεπε όταν εγώ πήρα απόφαση να βάλω 6-7 μαζεμένα να τελειώνω, να χαλάσει.
Έπειτα από μια ώρα αναμονής, ψαξίματος και...πρηξίματος σε γνωστό τηλεφωνικό αριθμό, επανηλλειμένως διαφημιζόμενο με.. Νώντες και μπουζούκια, έβγαλα κάποια άκρη βρίσκοντας ειδικό στα μέρη μου.
Ο συνταξιούχος ειδικός, προσφέρθηκε να με βοηθήσει γιατί με λυπήθηκε έτσι όπως περιέγραφα το δράμα μου και αφού μου έδωσε το τηλέφωνο ενός "απίστευτα ευγενικού και καλού κυρίου που θα τρέξει", άρχισε να με ρωτάει για το γενεολογικό μου δέντρο.
Από που βγαίνει το όνομά μου, που σημειωτέον έβαλε κάθε πιθανό σύμφωνο μπροστά από το άλφα για να καταλήξει στο σωστό αφού του το είπα δέκα φορές, αν είμαι βέρα Αθηναία, πότε γιορτάζω και αν έχω κρατήσει το τηλέφωνό του μην τυχόν και δεν βρω τον "καλό κύριο που θα τρέξει" και αφού γνωριστήκαμε και βγήκαμε γειτονάκια να μη χαθούμε κούκλα μου!
Για καλή μου τύχη, ο καλός κύριος άρχισε να τρέχει από την μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, ενώ ο συνταξιούχος ειδικός μου είπε να περιμένω τον καλό κύριο κοντά στο σπίτι του γιατί είναι άσχετος από την περιοχή.
Αποκαμωμένη από την δουλειά και τις μπουγάδες, δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα, με κάτι κόκκινα μάτια, έβαλα μια φόρμα και βγήκα για το κυνήγι του καλού κυρίου που είχε χαθεί.
Έφτασα νωρίτερα σε έναν ερημικό δρόμο, έβαλα αλάρμ, άναψα τσιγάρο, συντονίστηκα με Δίεση.
"Νοσταλγός του ροκ εντ ρολ" έπαιζε εκείνη την ώρα....Ε τραγούδησα το πρώτο ρεφρέν, το δεύτερο....τελείωσε και το τσιγάρο...Πουθενά ο καλός κύριος.
Ντριννννν....
"Δεσποινίς μου, ο κύριος Γιώργος είμαι. Ήρθε ο Βασίλης;"
"Όχι και έχω ήδη φτάσει".
"Μην ανησυχείτε, βγαίνω για παρέα".

Είναι από αυτές τις στιγμές που δικαιώνω ως εκεί που δεν πάει την Αθηνά που μου λέει πως κάνω άσκοπα τηλεφωνήματα.
Βγαίνει έξω ο άνθρωπος, βγαίνω κι εγώ από το αμάξι. Μπαίνει στο αμάξι αυτός. Με προσκαλεί. Έξω εγώ, πεισματικά αρνιόμουν έστω και να ακουμπήσω το κουμπάκι με τα αλάρμ. Άρχισε την πάρλα, ενώ περιμέναμε τον καλό κύριο ο οποίος έπειτα από δέκα δραματικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας, κατέφτασε. Όλα τα είχα ακούσει μέσα σε αυτά τα λεπτά. Τι δουλειά έκανε, κάνει, σκοπεύει να κάνει, τι εφημερίδα διαβάζει, τι ομάδα είναι, πως ήρθε στην γειτονιά και φυσικά δεν παρέλειψε την ερώτηση για μια ακόμα φορά από πού βγαίνει το όνομά μου.

Ζω στη ζώνη του λυκόφωτος...Δε γίνεται να μου συμβαίνει εμένα αυτό, παραμιλούσα συνεχώς κοιτάζοντας παράλληλα και την Πανσέληνο...Ένα φεγγάρι ΝΑ απόψε κι εγώ εδώ να με ζαχαρώνει ο κυρ Γιώργος...
Ο καλός κύριος ήρθε, ο κυρ Γιώργος αφού μας υποχρέωσε να παραμείνουμε εκεί για πέντε ακόμη λεπτά, δήθεν μιλώντας με τον παλιό του φίλο, μας χαιρέτησε, υπενθυμίζοντάς μου να του τηλεφωνήσω και προσφωνόντας με "κούκλα" για πεντηκοστή φορά.

Το πλυντήριο φτιάχτηκε μιάμιση ώρα μετά, ο παραγωγός στη Δίεση είχε τελειώσει το πρόγραμμα, εγώ ακόμα νηστική ενώ ο κυρ Γιώργος φαντάζομαι πως θα με έβλεπε στον ύπνο του. Και σκάει ένα τηλεφώνημα- το τελειωτικό χτύπημα της βραδιάς-.

"Καλά δε μπορείς να φανταστείς τι βλέπω και τι μυρίζω αυτή τη στιγμή"
"Καλά δε μπορείς να φανταστείς πόσο δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή"
"Κοπέλα, ένα σου λέω. Θάλασσα, ένα φεγγάρι απόλαυση και πάμε για μπύρες. Τέρμα έχεις καλέ το ραδιόφωνο, δεν ακούω καλά"

"Ναι το έχω τέρμα γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι αγαπητή μου, που σε Πανσελήνους και ανοιξιάτικες μυρωδάτες βραδιές, κοιτούν τα νερά από το ημι-χαλασμένο πλυντήριο ακούγοντας ραδιόφωνο στο υπόγειο".