Ακούσματα

Πολλοί με «καταδικάζουν» λέγοντας πως βάζω τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι και δεν έχω το θάρρος της επιλογής. Όχι, δεν είναι όλα στο ίδιο τσουβάλι. Είναι σε διαφορετικό.
Ανάλογα τη στιγμή, την διάθεση, την εποχή, τα συναισθήματα.
Σχεδόν πάντα θα βρω σε έναν άνθρωπο ή σε ένα είδος μουσικής, κάτι που να με ελκύει, είτε είναι η νότα, είτε ο στίχος, είτε το ντέρτι που σου βγάζει.
Ιδού λοιπόν, πως «ακούω» όσα με κάνουν να γελάω, να κλαίω, να χορεύω, να νοσταλγώ, να προσμένω, όπως μου τα ζήτησε η Χνουδάτη.

Το ραδιόφωνο στο σπίτι ήταν πάντοτε ανοιχτό. Όταν γυρνούσα από το σχολείο και οι γονείς έπεφταν για ύπνο τα μεσημέρια, ήταν ο μόνος ήχος μες στο σπίτι. Η μαμά μου έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα παλιά ελληνικά τραγούδια. Τότε είχα συνδυάσει το σινεμά του ’50 –’60 με την μουσική. Ήμουν δεν ήμουν 7 χρονών όταν άκουγα από το κρατικό ραδιόφωνο Καζαντζίδη, Τσιτσάνη αλλά κι εκείνο το πολύ νοσταλγικό «Καμαρούλα μια σταλιά», άκρως συνδυασμένο με την μπαμπού καρέκλα της κουζίνας, πάνω στην οποία σιγοψιθύριζα τους στίχους. Έμαθα να αγαπώ τον ελληνικό στίχο, το ρεμπέτικο, τον μπαγλαμά και το μπουζούκι.
O Michael Jackson ακόμα μεσουρανούσε και το Dangerous του ’91 ήταν η πρώτη κασέτα που πίεσα τον πατέρα μου να μου αγοράσει. Αυτόν και της Madonna. 9 χρονών είχα ήδη ξεκινήσει την ενόργανη και η pop μουσική ήταν αυτή που με συνόδευε στις επιδείξεις.

-Το πρώτο εφηβικό τραύμα ήρθε στα 15 και δεν ήταν από έρωτα. Αλλά από τους U2. Λίμνες τα μάτια μου όταν έβλεπα στην τηλεόραση ουρές τον κόσμο να περιμένει για ένα εισιτήριο στην Θεσσαλονίκη και να σπαράζω απειλώντας πως θα σηκωθώ να πάω.
Τότε επίσης αμόλησα την πρώτη και τελευταία μου κατάρα, στην κοπέλα που σήκωσε ο Bono να τραγουδήσουν επί σκηνής. Συνδυάζω συναίσθημα και εποχή και θα ξεχωρίσω τα With or Without You, Staring at the Sun, Sunday Bloody Sunday, Pride(In the name of Love).
Οι U2 ήρθαν και έμειναν στην καρδιά ως σήμερα. Μαζί τους έφεραν και τους Depeche Mode. Το Violated έχει λιώσει στο στερεοφωνικό ενώ αγαπημένα διπλά και τριπλά είναι τα Personal Jesus, Precious, Enjoy the Silence, Strangelove.

-Σε όλη μου την εφηβεία έψαχνα και αναζητούσα μελωδίες άλλης εποχής και συνήθως όχι της δικής μου. Αγάπησα Rolling Stones, Doors, Pink Floyd, Led Zeppelin.
To Angie και το Wild Horses των πρώτων και το All of my Love to You των τελευταίων τα βάζω ψηλά. Μοναδική θέση έχει ο Elvis Presley και η Janis Joplin.

-Μεγάλωσα με Έλληνες και Ιταλούς μαζί. Έμαθα τη γλώσσα, αγάπησα ανθρώπους, αγάπησα τραγούδια και τα αναζητώ ως σήμερα. Από Lucio Dalla, Andrea Bocelli, Andriano Celentano ως και τους Biagio Antonacci, Elvis Costello, Tiziano Ferro. Με μαγεύει η φωνή τους, το συναίσθημα, ο στίχος. Πρώτος απ’ όλους ως συνθέτης, ο μοναδικός Ennio Morricone.

-Θαυμάζω για την μουσικότητα των στίχων του, τη δύναμη και το πάθος του, τον ανυπέρβλητο, για μένα, Johnny Cash. Ξεχωρίζω τα Hurt, The Nearest Thing To Heaven. Μοναδική εκτέλεση στο One(U2) και U are my sunshine.
-Ακούω ευχάριστα και χορεύω με 80s, συνήθεια που άρχισε στα 17. Ξεχωρίζω τα λατρεμένα Big in Japan, When u call my name και Smooth Criminal.
-Αρρωσταίνω με λατινοισπανικά τραγούδια με αντιπροσωπευτικό δείγμα το Represent Cuba.
-Πλυμμηρίζουν συναισθήματα και αναμνήσεις από την διαμονή μου στη Ρώμη όταν ακούω reggae και ηλεκτρονική μουσική. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω το Could You Be Loved και το Kingston’s Town.
-Ταξιδεύω με το soundtrack της Amelie και τη μουσική ευφυΐα του Moby.
-Σκίρτημα στην καρδιά το Mad about U του Sting, το Again των Archive, το When U Love Someone του Bryan Adams, το Trouble των Coldplay, το Fade Into U των Morcheeba. H τύπισσα έχει φωνάρα.
-«Κοπανιέμαι» με James. Ξεχωρίζω το Laid και το Seniorita.
-Με πιάνει ρίγος όταν ακούω το «Πάρτυ» του Μητσιά, τη «Ρόζα» του Μητροπάνου, το «Χειμωνιάτικο πρωί» και το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» της Βιτάλη, το «Για σένα μπορώ» της Μαρινέλλας, το «Πάτωμα» της Πρωτοψάλτη, το "Αυτή η νύχτα μένει" της Παπίου.
-Ξεχωρίζω πρώτο τον Αλκίνοο, μετά Χατζηγιάννη και Κοργιαλά από τους σύγχρονους -κυρίως ως μουσικούς-μου αρέσουν συγκεκριμένα τραγούδια από Ξύλινα Σπαθιά και ναι αγαπώ τη φωνή και μόνο της Άννας Βίσση. Δε με απασχολεί τι κάνει, πως ντύνεται, με ποιόν κοιμάται.
Όταν ακούω το «Παραλύω» και το «Πράγματα» γίνομαι ένα με το κομμάτι.
-Last but not least, το Dance me to the end of Love. Αυτό καλά φυλαγμένο για αυτόν που θα με κάνει να θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου.

*Συγνώμη για την πολυλογία, αλλά όταν πρόκειται περί μουσικής, δύσκολα συγκρατούμαι.
Απ’ όσο έχω τριγυρίσει, οι περισσότεροι έχουν γράψει, νομίζω έχει ξεφύγει η Αργυρένια και ο ζερο. (Αυτό ήταν πρόσκληση).

*Ρενατάκι το ερωτηματολόγιο εντός της εβδομάδας!