Αγγί-ζω...

Της αρέσει να χαϊδεύει ανδρικά πρόσωπα, πάντα τα φοβάται αλλά της άρεσε από μικρή, σαν τότε που χανόντουσαν τα δαχτυλάκια της στα γένια του παππού και στα αγκαθάκια από τα μάγουλα του μπαμπά της.
Άγγιζει τους ανθρώπους και καταλαβαίνει την αύρα τους, είναι καυτοί σχεδόν πάντα κι αυτό την ενοχλεί. Θέλει να είναι μόνο αυτή η θερμή. Γιατί φοβάται.
Φοβάται το κρύο που θα της δώσουν, την δροσερή ματιά, τον βορριά που θα φέρει μοναξιά.
Χάθηκε σε εκείνο το πρόσωπο το τόσο όμορφο, σαν προσωπείο, σαν μάσκα Βενετσιάνικη με κάθε υπέροχη λεπτομέρεια, σαν κέντημα ήταν με βελόνα από χρυσόσκονη και μάτια κατράμι, βαθύ μαύρο, του σκοταδιού που ποτέ δεν συμπάθησε.
Το ταξίδι που κάνει πάνω στο δέρμα του, είναι αγγελικά πλασμένο για λίγες στιγμές. Λιβάδια και λίμνες και χοροί νεραϊδίσιοι και είναι με λευκό φουστάνι αέρινο και μαλλιά μακριά που κάνουν κοκκινοκάστανες ανταύγειες και τρέχει και γελάει και ακουμπάει τον ήλιο και κάποιος έρχεται την αγκαλιάζει δεν τον ξέρει, μα τον αφήνει γιατί τουλάχιστον αυτός την πρόσεξε και τον φιλάει, του αφήνεται, τον κοιτάει με αυτά τα μάτια τα τόσο απορημένα που ήρθε γιατί αυτός την πρόσεξε! Τα χέρια του κλείνουν το πρόσωπό της σαν όστρακο που κουβαλάει το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι και αυτή ακουμπάει το μέτωπο του. Και είναι δροσερός. Πολύ δροσερός. Όχι ιδρωμένος, όχι παγωμένος. Δροσερός. Και αυτή καίει.
Τα δάχτυλά της φτάνουν στα χείλη του. Ανεμοστρόβιλος από φύλλα πλατάνου γύρω τους και αέρας και σκουπιδάκια μα αυτοί είναι εκεί σαν να μην υπάρχει τίποτα. Και ακόμα καίει. Κι αυτός ακόμα δροσερός. Τα απορημένα μάτια νευριάζουν και μετά κλείνουν κι αρχίζουν και κλαίνε. Κλαίνε σαν την λίμνη δίπλα στην οποία χόρευε γιατί αυτός ακόμα είναι δροσερός.
Αφού τη πρόσεξε πως είναι ακόμα δροσερός. Αφού τον αγγίζει γιατί δεν καίει.
Κοκκίνησε το λευκό φουστάνι, ο ήλιος παρέδωσε πνεύμα στο σούρουπο και το γαλανό του ουρανού έγινε μαβί με πορτοκαλί που καθόλου δεν ταιριάζει με τα μαλλιά της.
Και επιμένει και του κρατάει το μέτωπο όπως ένα παιδί το φυλαχτό και δεν θέλει να τον αφήσει γιατί αυτός την πρόσεξε. Φωνάζει, βγαίνουν ήχοι ακαταλαβίστικοι από το στόμα της, τα χείλη της στεγνώνουν, νιώθει πως χάνει κι αυτή τη θέρμη της. Κι αυτός ακόμα παγωμένος.
Λαχανιάζει ενώ το πρόσωπό της βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στα χέρια του, πνίγεται ενώ το στόμα του βγάζει βορριά. Αρχίζει και τρέμει, το κλάμμα γίνεται βουβό κι αυτός δεν την ακούει. Κρύο-καυτό,καυτό-κρύο,κρύο-καυτό,κρύο, κρύο,κρύο, κρύο...Κρύο!
Χάνεται, χάνεται, χάνονται τα χέρια της κάτω από την σκιά του,το πρόσωπό της χλωμό, τα μαλλιά της πάλι μαύρα, τα μάτια της στεγνά, τα δάχτυλά του αφαιρούνται από το πρόσωπό της, ένα ένα με λύσσα από την δύναμη των δοντιών της, του αφήνει σημάδι, τον σπρώχνει στον δικό του ανεμοστρόβιλο, τον κοιτάει έντονα που την παρακολουθεί δροσερός και η θερμοκρασία της ανεβαίνει.
Ανοίγει τα μάτια και κλαίει. Δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να αγγίζεις κάποιον και να μην σε καταλαβαίνει..