Μουσικές και χρώματα

Μπήκε τυπικά η εποχή μου από σήμερα και ήδη νιώθω καλύτερα. Τελικά είναι υπέροχο συναίσ8ημα να ξεκινάει η μέρα σου από νέα που το μόνο που σου δίνουν είναι ευτυχία. Νέο μέλος στην οικογένεια σήμερα και ήταν η πρώτη φορά μετά από μήνες που σηκώθηκα στο δευτερόλεπτο από το κρεβάτι.
Και η διαδρομή προς το μαιευτήριο, ήταν ακόμα καλύτερη. Ένιωθα όλο το φως του ήλιου να με λούζει και να κάνει κόκκινες αντάυγιες στα μαλλιά μου, αέρας να μου χτυπάει το πρόσωπο στα 100χλμ που είχα τάξει το αυτοκίνητο να πηγαίνει. Όμορφες σκέψεις, ωραίες στιγμές. Μουσικές. Χρώματα. Εικόνες ονειρικές, μακριά από την ρουτίνα που τελικά θα πρέπει να είναι η μόνη που χρειάζεται να της δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι, ψάχνοντας για ένα νέο ξεκίνημα, μια άλλη όψη της ζωής μας, ένα άλλο παράλληλο σύμπαν για να ζήσουμε. Εικόνες....
Να είμαι ξυπόλητη σε κάποια παραλία χορεύοντας στο τέρμα το Could you be loved με μια μπύρα νοθευμένη στο χέρι και μόνη συντροφιά τα αστέρια. Που θα φαίνονται ολοκάθαρα.
Να με παίρνει ο ύπνος σε μια αιώρα κάτω από ένα τεράστιο δέντρο στο Κεδρόδασος με τα τζιτζίκια να με καθοδηγούν στα πιο ωραία όνειρα έχοντας αγκαλιά το αγαπημένο μου βιβλίο και τα πόδια μου γεμάτα άμμο.
Να καθαρίζω πορτοκάλια μανιωδώς και να στίβω λεμόνια για την επερχόμενη ξινίλα του ποτού που λατρεύω περισσότερο. Και μετά να μην αποχωρίζομαι τη μυρωδιά από τα χέρια μου, με κανένα σαπούνι.
Να ακούγεται για πρώτη φορά το γέλιο μου πιο δυνατά από τους υπόλοιπους στην παρέα καθώς θα είμαστε στο πέμπτο καραφάκι ούζο μετρώντας τις φορές που αποτύχαμε σε μια δουλειά, σε έναν έρωτα, σε μια φιλία.
Αγκαλιές γεμάτες και τεράστιες από ανθρώπους που μ' αγαπούν- και για πρώτη φορά όχι από αυτούς που εγώ αγαπώ μόνο-, χαμόγελα από έναν άγνωστο επειδή απλά του έφτιαξα τη μέρα.
Να είμαι καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου και αυτή τη φορά να παρακολουθώ πότε φεύγει η δική μου πτήση για Κούβα, ανυπομονώντας για τη στιγμή που θα χορέψω salsa σε ένα απαγορευμένο μπαράκι στην Havana.
Ξαπλωμένη σε ένα απέραντο λιβάδι κάπου μακριά από εδώ, κοιτώντας χωρίς γυαλιά τον ήλιο στον ουρανό και παίζοντας με τις άκρες των δαχτύλων μου τα χορταράκια και χαζεύοντας τις πεταλούδες που γλυκοκοιτούν τις μαργαρίτες.
Χορεύοντας μέχρι τελικής πτώσης στο τελευταίο μαγαζί της πόλης με αγαπημένα πρόσωπα ή όχι. Δε με πειράζει. Αρκεί να χορεύω τα ακούσματα μου.
Να τρώω φράουλες και να γεμίζουν τα χείλη μου χρώμα, να βάψει η άσπρη κοντομάνικη μπλούζα και να μπω όπως είμαι για μπάνιο γελώντας.
Να αλωνίζω στη παραλία της Κορώνης, να περπατάω στα σοκάκια της Ίου, να χάνομαι στα στενά της Θεσσαλονίκης, να μη θέλω να σηκωθώ από το μόλο στη Μυτιλήνη, να παρατηρώ τα φώτα της Piazza di Spagna από τη Villa Borghese, να βλέπω με τις ώρες τα καράβια στο Βόσπορο μυρίζοντας τα μπαχάρια και να σιγοτραγουδώ πως θέλω να πιώ όοοοοολο το Βόσπορο. Μετά να έρθει ο παππούς μου να με πάρει από το χέρι. Πάμε Σμύρνη να δούμε το σπίτι του.
Να μου σκάνε μυρωδιές από παντού. Έχω τρέλα με τις μυρωδιές. Μέσα στον κόσμο να αναζητώ τη δική σου.
Να με πάρεις αγκαλιά, πολύ πολύ σφιχτά. Να με σκάσεις. Να με κοιτάς και να μη με φιλάς και να σε θέλω ακόμα περισσότερο. Να μου ψυθιρίσεις κάτι αλλιώτικο. Να γελάσω και να κλάψω μαζί και μετά να μην χαθείς. Πάλι.
Εικόνες...ονειρικές; Μόνο; Γιατί να μην παίρνουμε σχεδόν ποτέ τη δύναμη να τις πραγματοποιήσουμε; Άλλωστε δεν είναι έξω από την πραγματικότητα. Απλά εμείς δεν το βλέπουμε. Έτσι δεν είναι Α;

Για τον Δ. και την Ν., να σας ζήσει η Χαρά σας!