Θυμάσαι;

Θυμάμαι όταν σε αντίκρυσα τρομάζοντας από τη σιγουριά στο βλέμμα σου. Αγέρωχο, επίμονο. Σαν να έλεγες, θα σας φάω όλους. Βαρύ περπάτημα, σταθερό και ένα χαμόγελο λάγνο που με εκνεύριζε κάνοντάς με όμως να θέλω να σε ανακαλύψω. Ένα μυστήριο. Όπως και η ζωή σου. Άλλο αν την έμαθα μετά. Τότε τι ήσουν και τι ήμουν; Πιτσιρίκια.

Θυμάσαι που ήρθες ένας άλλος από αυτό που άφησες εκεί να σε θυμούνται; Ήθελες να ξεκινήσεις το όνειρο. Δικό σου, δικό του, δεν έχει σημασία. Πάντως είχε το νού του από ψηλά. Ακόμα σε έχει στο νού του.

Έφτασες με πολλές προσδοκίες και με πολλές προσευχές εκείνης, που "άσπρισε" ξαφνικά εκείνο το απόγευμα της 28ης Οκτώβρη. Λες και ο Θεός ήθελε να της στείλει μήνημα. Να προσέχεις.

Θυμάμαι πόσο αθώα σε ρωτούσα για το τότε και πόσο "μικρή" ένιωσα όταν μου είπες. Πόνος, θλίψη, προδοσία. Όλα τα έζησες σε ένα βράδυ. Ή μήπως ήταν μεσημέρι. Εσύ θυμάσαι;

Τα έζησα κι εγώ μετά. Γιατί ήθελα να σε νιώσω λίγο παραπάνω. Και μαζί μου έγινες πιο δυνατός. Εσύ το είπες. Όχι εγώ. Τι κρίμα που το ξέχασες.

Θυμάσαι που με κουβαλούσες στην πλάτη σου, στις ατελείωτες σκάλες ως τον 4ο στην γκαρσονιέρα; Καλοκαίρι, με τον ιδρώτα να μη με αφήνει να κρύψω με το σεντόνι το πρόσωπό μου για να σου κρυφτώ. Εσύ πάντα κρυβόσουν. Ξημέρωμα, με ανοιχτά παράθυρα και τις γρίλιες μισάνοιχτες, έτσι για να μην ακουστούν πέρα για πέρα οι ανάσες μας, οι μπλεγμένες με ρακόμελο και ούζο και μια απαίσια ποικιλία που γελώντας ορκιζόμασταν πως δεν θα ξαναφάμε.

Πού πήγαν όλα αυτά; Ώρες ώρες σκέφτομαι μήπως τα έζησα με άλλον. Ή με κάποιο φανταστικό πρόσωπο. Με κατηγορούσες ως ονειροπόλα, αλλά αυτό αποκλείεται να ήταν όνειρο. Απόδειξη τα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι αναμνήσεις. Δεν είναι νοσταλγία, ούτε θλίψη. Πλέον ούτε χαρά.

Με το βλέμμα στο κενό και πότε πότε στο ταβάνι, μια εντελώς διαφορετική "εγώ", κάποια χρόνια μετά σε βλέπω σαν μουτζούρα στον τεράστιο τοίχο που έχτισες γύρω σου. Δεν χωρούσα ούτε εγώ, ούτε η παρέα, ούτε εκείνη. Που έχει περάσει κι άλλες τέτοιες μέρες σαν εκείνη την 28η Οκτωβρίου παρακαλώντας για σένα.

Μόνο εσύ χωρούσες. Και εκείνοι που δεν γνώρισαν εκείνο το πιτσιρίκι με το αγέρωχο βλέμμα και το σταθερό βάδισμα. Αλλά τον άντρα που τα μάτια του κοιτούν κάτω, που δεν σκέφτεται τα όνειρά του και που λατρεύουν να βλέπουν χάλια.

Τελικά σε έφαγαν μάτια μου.

Κάποτε σε ρωτούσα αν μ' αγαπάς. Τώρα αναρωτιέμαι αν με θυμάσαι..