Πλανεύτρα Άνοιξη

Είδα πως γύρισαν σιγά σιγά όλοι στην καθημερινότητά τους, απ' όσα διάβασα, άκουσα και πήρα μυρωδιά και είπα να δώσω κι εγώ το παρόν. Καλά είμαι ζερο μου, μην ανησυχείς. :)
Το τριήμερο του Πάσχα, μάλλον κράτησε περισσότερο για μένα. Όχι, δεν ήμουν από τους τυχερούς που ξέφυγαν από την λαίλαπα των εργαζομένων που επέστρεψαν αγχωμένοι και ξενερωμένοι στις δουλειές τους. Απλά δεν λέω να το πάρω απόφαση. Καλύτερα δεν θέλω να το πάρω απόφαση. Συνεχής ανία, κούραση, νύστα αλλά και εγρήγορση, όρεξη για αλητείες και διάθεση για βόλτες, άμμους, ταξίδια και μουσικές. Το διχασμένο της προσωπικότητας σε όλο του το μεγαλείο. Τελικά αυτή η Άνοιξη με επηρέασε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Μάλλον, τόσο όσο πρέπει για να μπω σε ρυθμούς επαναπροσδιόρισης στόχων και συγκέντρωσης στο "έργο" μου, κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τρέλα.
Διάβασα και τη nosy χθες με αυτόν τον υπέροχο τίτλο στο post της, "Όχι άλλο γκρι" και κατάλαβα πως αν στίψεις το περιεχόμενο αυτών των λέξεων και βγάλεις τους "χυμούς" της φράσης, θα βγάλεις νοήματα που θα νευριάσεις μετά από την δική σου αργοπορία να τα πιάσεις από τα μαλλιά και να τα κάνεις πραγματικότητα. Δεν βοηθάει άλλωστε να βλέπουμε γκρι τα πράγματα. Σχεδόν ποτέ δεν βοήθησε.
Και δεν ήταν μόνο η nosy. Ήταν και η Καπετάνισσα που έζησα μέσα από το υπέροχο κείμενό της, το δικό μου παραμύθι με την επίσκεψή της στην Κούβα, ο ζερο, το κορίτσι -συγνώμη, η Αργυρένια, η candyblue, o melomenos κι άλλα κι άλλα blogs, που με βοήθησαν να θυμηθώ πάλι τις στιγμές που έζησα στις μικρές αλλά θαυματουργές διακοπές και να καταλάβω πως τελικά ο άνθρωπος αν θέλει να κάνει κάτι, θα το κάνει και θα το κάνει ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Θα το ξεχειλώσει.
Αν με πετύχαινες εκείνες τις μέρες, θα έσκαγα χαμόγελο και με την καλημέρα σου. Όλο γέλιο και ...γελοιότητες. Το απόλαυσα πραγματικά. Με συνεπήρε το γαλάζιο από το νησί και ένιωθα πως οι Κυκλάδες ήταν το κέντρο του κόσμου. Αυτές οι στιγμές είναι μερικές φορές που σε κάνουν να χαίρεσαι που ζεις σε μια τέτοια όμορφη αλλά φορές- φορές προδότρα χώρα. Για αυτό το ταξίδι ευχαριστώ τις συνταξιδιώτισσές μου, που με βοήθησαν στο να χαρώ κάθε στιγμή και να ρουφήξω το μεδούλι της απόλαυσης του να είμαι χαλαρή.
Ήταν γαλήνια και ταξιδιάρικα. Έτσι όπως πρέπει να είναι στη ζωή μας τα πράγματα, κι ακόμα κι αν δεν είναι, να τα βλέπουμε με αυτό το μάτι, σαν αθώου παιδιού, που επεξεργάζεται και βιώνει τα πάντα, με μανία, περιέργεια και πάθος.
Εκτός από αυτά, φύλαξα και κάτι άλλο για την επιστροφή. Γραμμένο με τρέμουλο στο χέρι, δύο διαφορετικούς στιλούς, με θύμησες και υγρά μάτια, έτσι για να μην ξεχνάω πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή που ξεδίπλωνα συναισθήματα με διαφορετική οπτική αυτή τη φορά. Χωρίς θυμό, πίκρα, απογοήτευση και σμίξιμο στα φρύδια από την απορία. Με νοσταλγία μόνο και χαρά, που ακόμα είμαι ικανή και τόσο τυχερή να ζω και να καταλαβαίνω στο πετσί μου όλα αυτά που περικλείονται στην λέξη συναίσθημα.
Το παρακάτω λοιπόν, το μοιράζομαι και το αφιερώνω σε όλους και ειδικότερα στην Αργυρένια. Με αυτό το τόσο σου μεγάλο και απαγορευτικό σου ΟΧΙ σε προηγούμενο post μου, με έσπρωξες δυνατά να ξυπνήσω και να περπατήσω με τα χέρια ανοιχτά, το βήμα ταχύ και το βλέμμα στον ουρανό, που είναι πάντα γαλάζιος και φωτεινός....

"Εγώ, η θάλασσα κι εσύ. Πρώτη φορά απολαμβάνω τόσο πολύ την μοναξιά μου. Μοναδικός ήχος τα κύματα που σκάνε στα βράχια. Δε φαντάζεσαι γαλήνη. Ηρεμία. Αλάτι και χώμα οι μόνες μυρωδιές. Δε με αποσυντονίζει τίποτα. Το "εσύ" σου μόνο. Μακάρι να ήσουν εδώ. Έχει και μια καρέκλα δίπλα μου, ψάθινη με μπλε ποδαράκια. Ακόμα κι αυτή θα σου πήγαινε.
Πέρασα κι από το μαγαζί το μεσημέρι. Κατάλαβα γιατί το λατρεύεις. Είναι γεμάτο φωνές αλλά δεν ακούς τίποτα. Σε συνεπαίρνει το θαλασσί φόντο και τα λευκά τραπεζάκια. Βότκα ε; Αυτό σκεφτόμουν όταν έκατσα στο πιο απόμακρο τραπέζι, αυτό που θα σου ταίριαζε καλύτερα. Σαν να σε ένιωθα δίπλα μου ήταν. Νόμιζα πως θα απλώσεις τα χέρια, να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να μη βλέπω τίποτα από τον ήλιο που τόσο ερωτικά άπλωνε αχτίδες στα μάτια μου, παρά μόνο τη σκιά των δικών σου ματιών. Σε έβλεπα ακόμα και να γελάς. Από ευτυχία που είσαι δίπλα μου. Είδες τώρα πως είναι η ευτυχία;
Κοιτούσα επίμονα στα ρηχά της θάλασσας τα χρώματα που έκανε το νερό από το φως του μεσημεριού. Τα είδα όλα μέσα σε αυτά. Πέρασαν όλα από μπροστά μου. Με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είναι ειρωνικό; Το ήξερα πως κάποτε θα αλλάζαμε θέσεις. Bad timing είχες πει. Ε και; Εγώ ακόμα περιμένω τη σωστή στιγμή.
Η επόμενη συνάντησή μας θα είναι σαν μια πρώτη φορά. Δεν θα θέλω και δεν θα θες να με ξέρεις. Μόνο να είσαι εσύ θα θέλω. Να μυρίσω την αύρα σου, να δω τα χέρια σου, να μου τη πεις και να σκάσω χαμόγελο. Όπως τότε. Αλλά θα είμαστε και οι δύο εκεί, ολόκληροι, δίχως τα μισά μας "εγώ" αλλού μοιρασμένα.
Σουρούπωσε κι άρχισε να φυσάει. Γλυκό αεράκι με κάνει να ανατριχιάζω. Η καρέκλα δίπλα μου είναι ακόμα άδεια. Θα έρθεις; Δεν θα σε ρωτήσω τίποτα αυτή τη φορά. Μόνο θα σε αντικρύσω και θα καταλάβεις. Θα καταλάβεις πόσο γρήγορα θα γεμίσει το κενό μου από την παρουσία σου. Θα δεις όλες μου τις συννεφιές να περνούν με μαγικό τρόπο, με ένα σου βλέμμα.
Πόσο μου έχεις λείψει αλήθεια; Τώρα καταλαβαίνω πόσο. Σκέψου δηλαδή να ήταν μεγαλύτερες οι νύχτες. Να μην είχαν τελειωμό όπως εκείνη. Θυμάμαι ακόμα πως γύρισες το κεφάλι πάνω απ' τον ώμο και με κοίταξες. Τρόμαξα από το απλανές βλέμμα και το μισό χαμόγελο. Σχεδόν το συνειδητοποιήσα χωρίς να αλλάξουμε κουβέντα. Μια καληνύχτα μάτια μου δεν ήταν αρκετή. Δεν έφτανε. Ποτέ δεν έφτασε. Κι όμως ήταν η τελευταία."