Εξάρες

Κοιμάμαι με το ράδιο ανοιχτό. Από παιδί. Δεν θυμάμαι αν το ήθελα από φόβο για συντροφιά ή για να με καλέσει πιο απαλά και γλυκά κοντά του ο Μορφέας, απλά πως κάθε πρωί ξυπνούσα αναμαλλιασμένη από την ταραχή με τις φωνές της αδερφής μου γιατί λέει δεν την άφηνα να κοιμηθεί.
-Μάτι δεν έκλεισα όλη νύχτα με τις βλακείες σου.
-Ποοό πρωί πρωί. Τι σε πείραξε; Δεν νανουρίστηκες;
-Όχι!

Βλέπω ανθρώπους καθημερινά, στον δρόμο, στο τρένο, στα φανάρια, σε δημόσιες υπηρεσίες, στη δουλειά, σε μαγαζιά και αναζητώ μέσα από κάθε έκφραση, βλέμμα, κίνηση ή τη λέξη που θα ψιθυρίσουν, την ιστορία τους. Φαντασιώνομαι τη ζωή τους. Από πού είναι, πού μένουν, που πάνε, που δουλεύουν, πως τρώνε, τι καφέ πίνουν, πως κάνουν έρωτα ή σέξ. Αν είναι ευτυχισμένοι, δυστυχείς, ή συμβιβάζονται. Ως γονείς, φίλους, εραστές, ιχνηλάτες της ζωής,παρατηρητές ή μαλάκες.

Ακούω τραγούδια και φτιάχνω με το νου βίντεο κλιπ. Στα περισσότερα επικρατεί ο χορευτικός οίστρος και οι αγκαλιές στον αέρα. Κινήσεις από αυτές που τώρα μετανιώνω που εγκατέλειψα και που το κορμί τις περιμένει να έρθουν ξανά, όπως το χώμα τη βροχή. Τότε καταριόμουν τους πάντες, που έχανα το χουζούρεμά μου για να κάνω ροντάτ στις 3 το μεσημέρι. Τότε.
Όταν τελειώνει το τραγούδι, τελειώνει και το φανταστικό βίντεο κλιπ, στο οποίο είναι όλα ρόδινα. Φυσικά.
Μετά προσπαθώ να με πείσω πως ήταν απλά παιχνίδισμα του μυαλού και πως δεν θα γίνει η φαντασία πραγματικότητα. Μερικές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι όχι.

Συγκινούμαι με τις διαφημίσεις. Με το κλάμα μιας γιαγιάς ή ενός σκύλου. Παλιότερα, το δάκρυ το είχα στο τσεπάκι μου. Όλη η οικογένεια και το μισό σχολείο δεν με ήξερε με το όνομά μου, αλλά ως την "κλαψιάρα". Αυτό μάλλον μέστωσε μέσα μου και αντέδρασε με αποτέλεσμα την γνωμάτευση του οφθαλμίατρου, που είπε πως τα μάτια μου είναι ξερά, άνευ ιατρικού ουσιαστικά λόγου. "Κλαις καθόλου κορίτσι μου;" ....Πάει καιρός γιατρέ.

Γράφω για να μην ξεχνάω πως ξεκίνησα να ονειρεύομαι, πως κάποια στιγμή θα αποκτήσω το σπιτάκι μου στη θάλασσα, και θα γράφω με πένα πάνω σε ένα ξύλινο τραπεζάκι αγκαλιασμένη από τον καπνό που θα κάνουν τα αρωματικά τσιγάρα μου. Λεμονάδα θα πίνω και το αεράκι θα ακουμπάει χαδιάρικα τα κόκκινα μάγουλα, παίρνοντας μαζί του, έγνοιες και χαρτιά. Πολλά χαρτιά. Μετά θα τα κυνηγάω στα ρηχά, θα μουλιάζουν οι πατούσες από το αλάτι και τα δάχτυλά μου θα είναι γεμάτα μελάνι.

Κυνηγάω να κάνω τα πάντα. Συνεχώς νιώθω πως χάνω το τρένο. Η συνέπεια του χρόνου, θα πρέπει να είναι η έκτη μου αίσθηση. Θέλω να ικανοποιώ τις επιθυμίες μου, αλλά και των υπολοίπων, εδώ και τώρα. Το αποτέλεσμα, συνήθως είναι η μετέπειτα καταστολή για κανά μήνα, ή το "κούμπωμα" και πάλι στον εαυτό μου, επειδή δεν πρόλαβα! Και που να εξηγώ πάλι, πως εγώ έτσι είμαι.
Η άτιμη, την έχω τη δικαιολογία. Έτοιμη. Σαν καλομαγειρεμένο φαγητό μωρού. Αχνιστή, χωρίς κόκκαλα και ευκολοχώνευτη, έτσι για να βουλώσει αμέσως στοματάκια.

-Ωραία, και τί κατάφερες τώρα;
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Τρέχεις και πλέον δεν ξέρεις ούτε εσύ το λόγο.
-Μα θέλω!
-Μα θα σπάσεις. Ψυχοσωματικά είναι κούκλα μου όλα αυτά. Σταμάτα να βάζεις τον εαυτό σου στο υπόγειο. Πας αύριο.
-Αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα, δεν το αφήνεις γι' αύριο. Εγώ αυτό ξέρω!
-Ε μα δε τρώγεσαι εσύ παιδάκι μου, δεν τρώγεσαι!
-Το ξέρω.


Μόνο το "φαγητάκι" μου. χιχιχι..