Χαιρετισμός στα όμορφα

Μύρισα όλη την Άνοιξη σε δύο μόλις μέρες. Γίνεται, αλήθεια σου λέω, γίνεται.
Καφές που αργοπεθαίνουν οι κόκκοι του πάνω στο γκαζάκι το πρωί, με δύο φουσκαλίτσες για το καλό και ροζουλί αμυγδαλιές ανθισμένες λες και τις άγγιξε χέρι αγγέλου.
Καμμένο ξύλο στη θράκα, χταπόδι με ξίδι και ούζο με απίστευτους χρωματισμούς στο γυαλί του φθαρμένου ψηλού ποτηριού για το μεσημέρι. Γαλάζιο, λευκό και απαλό γκρι, από αυτό που σε αλαφραίνει.
Γεύση για προσμονή, κεφάλι βαρύ, ομιλία που τρέχει, επιθυμία για απόλαυση. Ήλιος τεράστιος, μοναδικός, άκρως ερωτεύσιμος.
Γιασεμί και αγιόκλημα το σούρουπο με αέρα μπουκωμένο από μυρωδάτα φρεσκοπλυμένα ρούχα και αρωματικό καφέ που μου προσφέρθηκε από όμορφα πλάσματα, αυτά που θες δεν θες κρατάς στη ζωή σου, για να στην συμπληρώνουν.
Βόλτα σε μοναστηριακή πλάκα, χώμα, τσιμέντο βαμμένο μόλις χθες, μάρμαρο, χωρίς παπούτσια. Με πόδια που χορεύουν στο ρυθμό του Διόνυσου από τώρα και παίζουν ναζιάρικα με τις μουσικές από τα μαγαζάκια στην παραλία.
Ωραίοι άνθρωποι, χωρίς έγνοιες, χωρίς κρυφές ματιές. Αυτές να φοβάσαι πάντα. Τις κρυφές.
Με ένα χέρι πάντα ψηλά για πρόποση και το άλλο στα μαλλιά σου, στον ώμο, στο πιρούνι για να τους ταίσεις γλυκάκι.
-Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από αυτό.
-Κοίτα. Μόνο κοίτα και μη μιλάς.
-Χαλάει η στιγμή; Δεν γίνεται.
-Μα δες. Κλείσε τα μάτια και δες. Είναι διάδρομος. Χωρίς περιθώρεια, χωρίς εμπόδια και απαγορευτικά. Χρυσαφίζει και καίει. Και εκεί στο τέλος, οι πόρτες του παραδείσου.
-Θα περπατήσουμε πάνω στο νερό για να φτάσουμε ως εκεί;
-Θέλεις;
-Εσύ;
-Το ρωτάς; Τρελαίνομαι για τέτοια.
-Είναι στο κατόπι μας. Σα να μας ακολουθεί. Πλησιάζει το κύμα, έρχεται κοντά κι αυτός. Σα να το ζηλεύει.
-Εμάς ζηλεύει. Θέλει την ηρεμία μας, θέλει να μας χορέψει το βράδυ, να πιεί από το ποτήρι μας, να μας γδύσει, να μας νανουρίσει, να δει τα όνειρά μας. Δε μπορεί να περιμένει ως αύριο. Δε μπορεί γιατί μας ζηλεύει. Δε μπορεί. Ούτε εμείς!

Να το ζωγράφιζες δεν θα μπορούσες να πιάσεις τα χρώματά του. Ούτε την ουσία του. Μόνο όταν το ζεις, το καταλαβαίνεις. Κι ας είσαι μόνος σου. Κι ας έχεις λυπηθεί που δεν το μοιράζεσαι με αυτόν που κυβερνά τη σκέψη σου. Στο τέλος της μέρας, θα σκέφτεσαι πως αυτός έχασε. Όχι την συντροφιά σου. Αλλά ένα ηλιοβασίλεμα που είδαν τα μάτια σου.


Καλή μας Άνοιξη...