I am a passenger...

Τσάντα. Κλειδιά. Κινητό. Άλλο, άλλο; ...Άρωμα! Ασανσέρ. Ισόγειο. Πεζοδρόμιο.

Βγήκε πάλι. Χωρίς λόγο. Έτσι για βόλτα. Πάλι δεν θυμάται που έχει παρκάρει. Πρώτο στενό, δεύτερο στενό, παράλληλα, κάθετα και τούμπαλιν. Ένα τέταρτο περιπλάνησης και ένα τσιγάρο που της έπεσε από τα δάχτυλα καθώς έψαχνε τα κλειδιά στην αχανή τσάντα κι άρχισε να βρέχει πάλι.

Χωρίς βενζίνη, χωρίς νερό για τα τζάμια. Χωρίς σκοπό. Μόνο με επιθυμία, που ούτε η ίδια ήξερε για τί πράγμα. Με ανάμνηση. Με εικόνες μπλεγμένες με χιλιάδες σκέψεις από τιμολόγια, πρωϊνό ξύπνημα, σελίδες, ντύσιμο, βόλτες, ξενύχτια, τον μικρό, τα κορίτσια, τη πιστωτική...

Ραδιόφωνο. Φλας. Φανάρι. Ανοιχτό παράθυρο. Πάντα ανοιχτό το παράθυρο για να φεύγει η κάπνα. Χαζεύει τον διπλανό που την κοιτάει επίμονα. Χαμηλώνει το βλέμμα, γυρνάει από την άλλη το κεφάλι. Της αρέσει που έχει κίνηση. Σε ποιό ραντεβού άλλωστε να αργήσει; Παρατηρεί κάθε βιτρίνα, κάθε περαστικό, κάθε αμάξι. Μπροστά και πίσω της ΙΧ με ζευγάρια. Χάδια, φιλιά κι αυτή στη μέση. Οι εικόνες γίνονται πιό έντονες. Περιπλανιέται μέσα τους με τα ακούσματα της βροχής, τις κόρνες και τον Galaxy. Μα πού θέλει να παέι;

Αθηνάς, Ερμού, Ψαραγορά, παρκάρει. Παρανομία; Ε και; Πρώτη φορά θα είναι; Λίγο το περπάτημα, λίγο η βροχή, κάτι ο κόσμος και οι αναπάντητες στο κινητό και ξαφνικά βρήκε σκοπό. Ψάχνει τρόπο να τον πετύχει. Αλκόολ; Τηλέφωνο; Χορός; Εκδίκηση; Να γυρίσει πίσω;

Η αναζήτηση τη βγάζει σε κάποιο στενό της Πλάκας. Με μυρωδιές από δέρμα, σκουπίδια και κεμπάπ παρατηρεί όρθια, ακούνητη σαν άγαλμα τον αριθμό στο κινητό. Ένα- ένα τα νούμερα της λένε κι από κάτι. Κι αν δεν έχει σήμα; Κι αν δεν απαντήσει; Κι αν είναι κλειστό; Κι αν δεν ξέρει τον αριθμό; Δεν ξέρει τον αριθμό;!

Γυρνάει αλλού το βλέμμα, ψάχνοντας απάντηση στα φώτα. Μια μηχανή θα ήθελε να είχε τώρα. Μια μηχανή να αποθανατίσει τη μαγεία. Πρώτη φορά της αρέσουν τόσο πολύ τα χρώματα στην Ακρόπολη.

Σταμάτησε η βροχή και μυρίζει τα μαλλιά της, που οι σταγόνες τους πήραν την ευωδιά του σαμπουάν. Σκάει ένα χαμόγελο καθώς βλέπει να στάζει ολόκληρη και τα πόδια της να κάνουν θορύβους όπως τα κουνάει, μες στη λάσπη.

Ανοίγει τα χέρια, κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Πέφτει το κινητό, θρύψαλλα η μπύρα, κομμάτια οι εκόνες. Γελάει και μυρίζει την ατμόσφαιρα. Νωπή, όπως και η επιθυμία τελικά. Ξάφνου της έρχεται ένα τραγούδι.

I am the passenger

And I ride and I ride

I ride through the citys backside

I see the stars come out of the sky

Yeah, theyre bright in a hollow sky

You know it looks so good tonight

I am the passenger

I stay under glass

I look through my window so bright

I see the stars come out tonight

I see the bright and hollow sky

Over the citys a rip in the sky

And everything looks good tonight

Singin la la la la la-la-la la

La la la la la-la-la la