Χαιρετισμός στα όμορφα

Μύρισα όλη την Άνοιξη σε δύο μόλις μέρες. Γίνεται, αλήθεια σου λέω, γίνεται.
Καφές που αργοπεθαίνουν οι κόκκοι του πάνω στο γκαζάκι το πρωί, με δύο φουσκαλίτσες για το καλό και ροζουλί αμυγδαλιές ανθισμένες λες και τις άγγιξε χέρι αγγέλου.
Καμμένο ξύλο στη θράκα, χταπόδι με ξίδι και ούζο με απίστευτους χρωματισμούς στο γυαλί του φθαρμένου ψηλού ποτηριού για το μεσημέρι. Γαλάζιο, λευκό και απαλό γκρι, από αυτό που σε αλαφραίνει.
Γεύση για προσμονή, κεφάλι βαρύ, ομιλία που τρέχει, επιθυμία για απόλαυση. Ήλιος τεράστιος, μοναδικός, άκρως ερωτεύσιμος.
Γιασεμί και αγιόκλημα το σούρουπο με αέρα μπουκωμένο από μυρωδάτα φρεσκοπλυμένα ρούχα και αρωματικό καφέ που μου προσφέρθηκε από όμορφα πλάσματα, αυτά που θες δεν θες κρατάς στη ζωή σου, για να στην συμπληρώνουν.
Βόλτα σε μοναστηριακή πλάκα, χώμα, τσιμέντο βαμμένο μόλις χθες, μάρμαρο, χωρίς παπούτσια. Με πόδια που χορεύουν στο ρυθμό του Διόνυσου από τώρα και παίζουν ναζιάρικα με τις μουσικές από τα μαγαζάκια στην παραλία.
Ωραίοι άνθρωποι, χωρίς έγνοιες, χωρίς κρυφές ματιές. Αυτές να φοβάσαι πάντα. Τις κρυφές.
Με ένα χέρι πάντα ψηλά για πρόποση και το άλλο στα μαλλιά σου, στον ώμο, στο πιρούνι για να τους ταίσεις γλυκάκι.
-Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από αυτό.
-Κοίτα. Μόνο κοίτα και μη μιλάς.
-Χαλάει η στιγμή; Δεν γίνεται.
-Μα δες. Κλείσε τα μάτια και δες. Είναι διάδρομος. Χωρίς περιθώρεια, χωρίς εμπόδια και απαγορευτικά. Χρυσαφίζει και καίει. Και εκεί στο τέλος, οι πόρτες του παραδείσου.
-Θα περπατήσουμε πάνω στο νερό για να φτάσουμε ως εκεί;
-Θέλεις;
-Εσύ;
-Το ρωτάς; Τρελαίνομαι για τέτοια.
-Είναι στο κατόπι μας. Σα να μας ακολουθεί. Πλησιάζει το κύμα, έρχεται κοντά κι αυτός. Σα να το ζηλεύει.
-Εμάς ζηλεύει. Θέλει την ηρεμία μας, θέλει να μας χορέψει το βράδυ, να πιεί από το ποτήρι μας, να μας γδύσει, να μας νανουρίσει, να δει τα όνειρά μας. Δε μπορεί να περιμένει ως αύριο. Δε μπορεί γιατί μας ζηλεύει. Δε μπορεί. Ούτε εμείς!

Να το ζωγράφιζες δεν θα μπορούσες να πιάσεις τα χρώματά του. Ούτε την ουσία του. Μόνο όταν το ζεις, το καταλαβαίνεις. Κι ας είσαι μόνος σου. Κι ας έχεις λυπηθεί που δεν το μοιράζεσαι με αυτόν που κυβερνά τη σκέψη σου. Στο τέλος της μέρας, θα σκέφτεσαι πως αυτός έχασε. Όχι την συντροφιά σου. Αλλά ένα ηλιοβασίλεμα που είδαν τα μάτια σου.


Καλή μας Άνοιξη...

Εξάρες

Κοιμάμαι με το ράδιο ανοιχτό. Από παιδί. Δεν θυμάμαι αν το ήθελα από φόβο για συντροφιά ή για να με καλέσει πιο απαλά και γλυκά κοντά του ο Μορφέας, απλά πως κάθε πρωί ξυπνούσα αναμαλλιασμένη από την ταραχή με τις φωνές της αδερφής μου γιατί λέει δεν την άφηνα να κοιμηθεί.
-Μάτι δεν έκλεισα όλη νύχτα με τις βλακείες σου.
-Ποοό πρωί πρωί. Τι σε πείραξε; Δεν νανουρίστηκες;
-Όχι!

Βλέπω ανθρώπους καθημερινά, στον δρόμο, στο τρένο, στα φανάρια, σε δημόσιες υπηρεσίες, στη δουλειά, σε μαγαζιά και αναζητώ μέσα από κάθε έκφραση, βλέμμα, κίνηση ή τη λέξη που θα ψιθυρίσουν, την ιστορία τους. Φαντασιώνομαι τη ζωή τους. Από πού είναι, πού μένουν, που πάνε, που δουλεύουν, πως τρώνε, τι καφέ πίνουν, πως κάνουν έρωτα ή σέξ. Αν είναι ευτυχισμένοι, δυστυχείς, ή συμβιβάζονται. Ως γονείς, φίλους, εραστές, ιχνηλάτες της ζωής,παρατηρητές ή μαλάκες.

Ακούω τραγούδια και φτιάχνω με το νου βίντεο κλιπ. Στα περισσότερα επικρατεί ο χορευτικός οίστρος και οι αγκαλιές στον αέρα. Κινήσεις από αυτές που τώρα μετανιώνω που εγκατέλειψα και που το κορμί τις περιμένει να έρθουν ξανά, όπως το χώμα τη βροχή. Τότε καταριόμουν τους πάντες, που έχανα το χουζούρεμά μου για να κάνω ροντάτ στις 3 το μεσημέρι. Τότε.
Όταν τελειώνει το τραγούδι, τελειώνει και το φανταστικό βίντεο κλιπ, στο οποίο είναι όλα ρόδινα. Φυσικά.
Μετά προσπαθώ να με πείσω πως ήταν απλά παιχνίδισμα του μυαλού και πως δεν θα γίνει η φαντασία πραγματικότητα. Μερικές φορές τα καταφέρνω, άλλες πάλι όχι.

Συγκινούμαι με τις διαφημίσεις. Με το κλάμα μιας γιαγιάς ή ενός σκύλου. Παλιότερα, το δάκρυ το είχα στο τσεπάκι μου. Όλη η οικογένεια και το μισό σχολείο δεν με ήξερε με το όνομά μου, αλλά ως την "κλαψιάρα". Αυτό μάλλον μέστωσε μέσα μου και αντέδρασε με αποτέλεσμα την γνωμάτευση του οφθαλμίατρου, που είπε πως τα μάτια μου είναι ξερά, άνευ ιατρικού ουσιαστικά λόγου. "Κλαις καθόλου κορίτσι μου;" ....Πάει καιρός γιατρέ.

Γράφω για να μην ξεχνάω πως ξεκίνησα να ονειρεύομαι, πως κάποια στιγμή θα αποκτήσω το σπιτάκι μου στη θάλασσα, και θα γράφω με πένα πάνω σε ένα ξύλινο τραπεζάκι αγκαλιασμένη από τον καπνό που θα κάνουν τα αρωματικά τσιγάρα μου. Λεμονάδα θα πίνω και το αεράκι θα ακουμπάει χαδιάρικα τα κόκκινα μάγουλα, παίρνοντας μαζί του, έγνοιες και χαρτιά. Πολλά χαρτιά. Μετά θα τα κυνηγάω στα ρηχά, θα μουλιάζουν οι πατούσες από το αλάτι και τα δάχτυλά μου θα είναι γεμάτα μελάνι.

Κυνηγάω να κάνω τα πάντα. Συνεχώς νιώθω πως χάνω το τρένο. Η συνέπεια του χρόνου, θα πρέπει να είναι η έκτη μου αίσθηση. Θέλω να ικανοποιώ τις επιθυμίες μου, αλλά και των υπολοίπων, εδώ και τώρα. Το αποτέλεσμα, συνήθως είναι η μετέπειτα καταστολή για κανά μήνα, ή το "κούμπωμα" και πάλι στον εαυτό μου, επειδή δεν πρόλαβα! Και που να εξηγώ πάλι, πως εγώ έτσι είμαι.
Η άτιμη, την έχω τη δικαιολογία. Έτοιμη. Σαν καλομαγειρεμένο φαγητό μωρού. Αχνιστή, χωρίς κόκκαλα και ευκολοχώνευτη, έτσι για να βουλώσει αμέσως στοματάκια.

-Ωραία, και τί κατάφερες τώρα;
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Τρέχεις και πλέον δεν ξέρεις ούτε εσύ το λόγο.
-Μα θέλω!
-Μα θα σπάσεις. Ψυχοσωματικά είναι κούκλα μου όλα αυτά. Σταμάτα να βάζεις τον εαυτό σου στο υπόγειο. Πας αύριο.
-Αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα, δεν το αφήνεις γι' αύριο. Εγώ αυτό ξέρω!
-Ε μα δε τρώγεσαι εσύ παιδάκι μου, δεν τρώγεσαι!
-Το ξέρω.


Μόνο το "φαγητάκι" μου. χιχιχι..

Πλανεύτρα Άνοιξη

Είδα πως γύρισαν σιγά σιγά όλοι στην καθημερινότητά τους, απ' όσα διάβασα, άκουσα και πήρα μυρωδιά και είπα να δώσω κι εγώ το παρόν. Καλά είμαι ζερο μου, μην ανησυχείς. :)
Το τριήμερο του Πάσχα, μάλλον κράτησε περισσότερο για μένα. Όχι, δεν ήμουν από τους τυχερούς που ξέφυγαν από την λαίλαπα των εργαζομένων που επέστρεψαν αγχωμένοι και ξενερωμένοι στις δουλειές τους. Απλά δεν λέω να το πάρω απόφαση. Καλύτερα δεν θέλω να το πάρω απόφαση. Συνεχής ανία, κούραση, νύστα αλλά και εγρήγορση, όρεξη για αλητείες και διάθεση για βόλτες, άμμους, ταξίδια και μουσικές. Το διχασμένο της προσωπικότητας σε όλο του το μεγαλείο. Τελικά αυτή η Άνοιξη με επηρέασε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Μάλλον, τόσο όσο πρέπει για να μπω σε ρυθμούς επαναπροσδιόρισης στόχων και συγκέντρωσης στο "έργο" μου, κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τρέλα.
Διάβασα και τη nosy χθες με αυτόν τον υπέροχο τίτλο στο post της, "Όχι άλλο γκρι" και κατάλαβα πως αν στίψεις το περιεχόμενο αυτών των λέξεων και βγάλεις τους "χυμούς" της φράσης, θα βγάλεις νοήματα που θα νευριάσεις μετά από την δική σου αργοπορία να τα πιάσεις από τα μαλλιά και να τα κάνεις πραγματικότητα. Δεν βοηθάει άλλωστε να βλέπουμε γκρι τα πράγματα. Σχεδόν ποτέ δεν βοήθησε.
Και δεν ήταν μόνο η nosy. Ήταν και η Καπετάνισσα που έζησα μέσα από το υπέροχο κείμενό της, το δικό μου παραμύθι με την επίσκεψή της στην Κούβα, ο ζερο, το κορίτσι -συγνώμη, η Αργυρένια, η candyblue, o melomenos κι άλλα κι άλλα blogs, που με βοήθησαν να θυμηθώ πάλι τις στιγμές που έζησα στις μικρές αλλά θαυματουργές διακοπές και να καταλάβω πως τελικά ο άνθρωπος αν θέλει να κάνει κάτι, θα το κάνει και θα το κάνει ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Θα το ξεχειλώσει.
Αν με πετύχαινες εκείνες τις μέρες, θα έσκαγα χαμόγελο και με την καλημέρα σου. Όλο γέλιο και ...γελοιότητες. Το απόλαυσα πραγματικά. Με συνεπήρε το γαλάζιο από το νησί και ένιωθα πως οι Κυκλάδες ήταν το κέντρο του κόσμου. Αυτές οι στιγμές είναι μερικές φορές που σε κάνουν να χαίρεσαι που ζεις σε μια τέτοια όμορφη αλλά φορές- φορές προδότρα χώρα. Για αυτό το ταξίδι ευχαριστώ τις συνταξιδιώτισσές μου, που με βοήθησαν στο να χαρώ κάθε στιγμή και να ρουφήξω το μεδούλι της απόλαυσης του να είμαι χαλαρή.
Ήταν γαλήνια και ταξιδιάρικα. Έτσι όπως πρέπει να είναι στη ζωή μας τα πράγματα, κι ακόμα κι αν δεν είναι, να τα βλέπουμε με αυτό το μάτι, σαν αθώου παιδιού, που επεξεργάζεται και βιώνει τα πάντα, με μανία, περιέργεια και πάθος.
Εκτός από αυτά, φύλαξα και κάτι άλλο για την επιστροφή. Γραμμένο με τρέμουλο στο χέρι, δύο διαφορετικούς στιλούς, με θύμησες και υγρά μάτια, έτσι για να μην ξεχνάω πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή που ξεδίπλωνα συναισθήματα με διαφορετική οπτική αυτή τη φορά. Χωρίς θυμό, πίκρα, απογοήτευση και σμίξιμο στα φρύδια από την απορία. Με νοσταλγία μόνο και χαρά, που ακόμα είμαι ικανή και τόσο τυχερή να ζω και να καταλαβαίνω στο πετσί μου όλα αυτά που περικλείονται στην λέξη συναίσθημα.
Το παρακάτω λοιπόν, το μοιράζομαι και το αφιερώνω σε όλους και ειδικότερα στην Αργυρένια. Με αυτό το τόσο σου μεγάλο και απαγορευτικό σου ΟΧΙ σε προηγούμενο post μου, με έσπρωξες δυνατά να ξυπνήσω και να περπατήσω με τα χέρια ανοιχτά, το βήμα ταχύ και το βλέμμα στον ουρανό, που είναι πάντα γαλάζιος και φωτεινός....

"Εγώ, η θάλασσα κι εσύ. Πρώτη φορά απολαμβάνω τόσο πολύ την μοναξιά μου. Μοναδικός ήχος τα κύματα που σκάνε στα βράχια. Δε φαντάζεσαι γαλήνη. Ηρεμία. Αλάτι και χώμα οι μόνες μυρωδιές. Δε με αποσυντονίζει τίποτα. Το "εσύ" σου μόνο. Μακάρι να ήσουν εδώ. Έχει και μια καρέκλα δίπλα μου, ψάθινη με μπλε ποδαράκια. Ακόμα κι αυτή θα σου πήγαινε.
Πέρασα κι από το μαγαζί το μεσημέρι. Κατάλαβα γιατί το λατρεύεις. Είναι γεμάτο φωνές αλλά δεν ακούς τίποτα. Σε συνεπαίρνει το θαλασσί φόντο και τα λευκά τραπεζάκια. Βότκα ε; Αυτό σκεφτόμουν όταν έκατσα στο πιο απόμακρο τραπέζι, αυτό που θα σου ταίριαζε καλύτερα. Σαν να σε ένιωθα δίπλα μου ήταν. Νόμιζα πως θα απλώσεις τα χέρια, να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να μη βλέπω τίποτα από τον ήλιο που τόσο ερωτικά άπλωνε αχτίδες στα μάτια μου, παρά μόνο τη σκιά των δικών σου ματιών. Σε έβλεπα ακόμα και να γελάς. Από ευτυχία που είσαι δίπλα μου. Είδες τώρα πως είναι η ευτυχία;
Κοιτούσα επίμονα στα ρηχά της θάλασσας τα χρώματα που έκανε το νερό από το φως του μεσημεριού. Τα είδα όλα μέσα σε αυτά. Πέρασαν όλα από μπροστά μου. Με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είναι ειρωνικό; Το ήξερα πως κάποτε θα αλλάζαμε θέσεις. Bad timing είχες πει. Ε και; Εγώ ακόμα περιμένω τη σωστή στιγμή.
Η επόμενη συνάντησή μας θα είναι σαν μια πρώτη φορά. Δεν θα θέλω και δεν θα θες να με ξέρεις. Μόνο να είσαι εσύ θα θέλω. Να μυρίσω την αύρα σου, να δω τα χέρια σου, να μου τη πεις και να σκάσω χαμόγελο. Όπως τότε. Αλλά θα είμαστε και οι δύο εκεί, ολόκληροι, δίχως τα μισά μας "εγώ" αλλού μοιρασμένα.
Σουρούπωσε κι άρχισε να φυσάει. Γλυκό αεράκι με κάνει να ανατριχιάζω. Η καρέκλα δίπλα μου είναι ακόμα άδεια. Θα έρθεις; Δεν θα σε ρωτήσω τίποτα αυτή τη φορά. Μόνο θα σε αντικρύσω και θα καταλάβεις. Θα καταλάβεις πόσο γρήγορα θα γεμίσει το κενό μου από την παρουσία σου. Θα δεις όλες μου τις συννεφιές να περνούν με μαγικό τρόπο, με ένα σου βλέμμα.
Πόσο μου έχεις λείψει αλήθεια; Τώρα καταλαβαίνω πόσο. Σκέψου δηλαδή να ήταν μεγαλύτερες οι νύχτες. Να μην είχαν τελειωμό όπως εκείνη. Θυμάμαι ακόμα πως γύρισες το κεφάλι πάνω απ' τον ώμο και με κοίταξες. Τρόμαξα από το απλανές βλέμμα και το μισό χαμόγελο. Σχεδόν το συνειδητοποιήσα χωρίς να αλλάξουμε κουβέντα. Μια καληνύχτα μάτια μου δεν ήταν αρκετή. Δεν έφτανε. Ποτέ δεν έφτασε. Κι όμως ήταν η τελευταία."

Αποτυπώματα

Μέρες θέλω να σου γράψω και δεν ξέρω τί. Ή καλύτερα πως να στα γράψω. Ποιά μη με ρωτάς, είναι τόσα πολλά που ακόμα κι εσύ θα απορούσες με τις σκέψεις μου...
Ξορκίζονται οι δαίμονες; Αν ναι, πες μου σε παρακαλώ τον τρόπο κι από μένα ό,τι θες. Δεν θα σε φέρνω στο νου τόσο συχνά. Δεν θα ανατρέχω πίσω, ούτε θα ακούς για μένα.
Όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο το χτυποκάρδι δεν έχει σταματημό. Αναπαίσθητα τελείως γίνεται. Στο ορκίζομαι. Δεν το επιδιώκω, άλλο αν μου λένε πως πάω συνεχώς γυρεύοντας.
Ξέρεις τι πιστεύω, δεν χρειάζεται να το διαβάσεις. Σου έχει μείνει μια μικρή στροφή για να κλείσεις τον κύκλο και δεν το κάνεις. Βήμα δεν κάνεις κι εγώ έχω ήδη αρχίσει να περπατάω από την άλλη άκρη. Βοήθησέ με. Κι είπαμε, από μένα ό,τι θές. Ακόμα και την μυρωδιά σου θα ξεχάσω και γνωρίζεις πόσο δύσκολο μου είναι αυτό.
Τα πιο όμορφα δάχτυλα είχες, αποτύπωμα σε δέρμα και καρδιά. Αφήνεις αλλού ίχνη και δεν μιλάω. Είπαμε, εγώ περπατάω.
Αυτές τις μέρες σχεδόν πάντα με πιάνει ένα γλυκό άγχος και μια πικρή στενοχώρια. Εσένα;
Δεν θα σου πώ άλλα, δεν περιγράφονται. Δυο στιχάκια μόνο, επετειακά..
Εγώ άμα σε φιλώ
Θα είμαι πια παιδί δικό σου
Και όταν καίει το μέτωπο σου
Εγώ θα σε φιλώ
Και θα σου παίρνω τον καημό σου
Εγώ που σε μισώ
Θα μάθω το συνδυασμό σου
Ν' ανοίξω ένα γυρισμό σου
Εγώ που σε μισώ
Χαϊδεύω κάθε φέρσιμο σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
Που κολυμπάω στο βυθό σου
Σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου
Εγώ σ' ευχαριστώ
Και ας πνιγώ για το καλό σου