Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Ραντεβού στα τυφλά

Κάποια Πρωτομαγιά με πήρε η Ξανθιά και πήγαμε στας εξοχάς. Ο καθαρός αέρας, οι παραλίες, οι ζέστες, ο πολύς ο ύπνος με είχαν βαρέσει στο κεφάλι και είχα μια φοβερή όρεξη για μαλακίτσες.

Κάθε φορά που το ομολογώ αυτό στα κοντινά μου πρόσωπα, μετά την πρώτη κραυγή "Ωχ!" έρχεται το κλασικό "Σε φοβάμαι λίγο. Που θα στείλεις και τί". Ε, αυτή τη φορά είπα να πρωτοτυπήσω και να αποφύγω την τεχνολογία. Λέω, ό,τι κάνω θα το κάνω αυτοπροσώπως.
Φτάνει το δεύτερο και τελευταίο βράδυ της ολιγοήμερης ανάπαυσής μας στας εξοχάς και πάμε σε τοπικό κλαμπίδι. Δυο γυναίκες μόνες τώρα, κάθε καρυδιάς καρύδι είχε έρθει να ακουμπήσει δήθεν το μπουφάν του κοντά στα ποτά μας. Καλά για τα σφηνάκια, δε το συζητώ. Είδα τον ουρανό με τα άστρα, που δεν υπήρχαν εκείνο το βράδυ,από το πολύ "στην υγειά σας".
Κι έρχεται η στιγμή της "μαλακίτσας". Η Ξανθιά δεν είχε πάρει είδηση για το τί την περίμενε και κυρίως τί περίμενε τον άνθρωπο που θα ανεχόταν την όρεξή μου. Είχε καταλάβει βεβαίως πως τον γλυκοκοίταζα αλλά όχι πως θα πιάσω και κουβέντα.

"Αποκλείεται. Εσύ; χαχαχαχα" μου λέει με πάσα βεβαιότητα. Επειδή είμαι και αντιδραστικό, πάω και πιάνω κουβέντα πετώντας κάτι ατάκες που δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα ξεστομίσω. Το κορυφαίο γίνεται την ώρα του αποχαιρετισμού, αφού τα σφηνάκια είχαν ήδη κάνει τη δουλειά τους και δεν πήγαινε άλλο η...υγειά μας. Είχα φροντίσει και είχα γράψει σε ένα χαρτί όνομα και τηλέφωνο(Ω! ναι το έκανα κι αυτό) και την ώρα της χειραψίας του δίνω το χέρι μου.
-Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Ελπίζω να σε ξαναδώ.
(Προτάσσοντας το χέρι με κρυμμένο το χαρτί):
-Στο χέρι σου είναι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Ξανθιά είχε ψοφήσει από τα γέλια, εγώ προσπαθούσα να καταλάβω αν όντως είχα πει τέτοιο πράγμα και ο καιρός κύλησε έτσι για κάποιο διάστημα με την τελευταία ατάκα που είχα πει στον άνθρωπο,να γίνεται σλόγκαν στην παρέα.

Μια Κυριακή, ένα μήνα μετά, είχα ξυπνήσει από ξενύχτι, προσπαθώντας να βρω τσιγάρα, αναπτήρα, τον καφέ, το κινητό που μου είχε σπάσει τα νεύρα από τον ήχο του μηνύματος. Άγνωστο νούμερο τι το νοιάζει τι κάνω μεσημεριάτικο. Ε, αφού έστειλα τα διαδικαστικά, για το ποιός είναι, σκάει το παραμύθι..
-Α! Ο "είναι στο χέρι σου". Πως και με θυμήθηκε; (ναι μονολογώ καμιά φορά).
Αφού μου έστειλε τη μισή ζωή του σε μηνύματα, κανονίζουμε να πάμε για καφέ λίγες μέρες μετά. Πιο συγκεκριμένα, την ημέρα που είχα κανονίσει όλες τις δουλειές του κόσμου για απόγευμα. Είχα δύο ώρες και κάτι στη διάθεσή μου πριν τον καφέ, να πάω να ψωνίσω ένα δώρο, να πάω να πάρω κάτι έγγραφα, να δω κάποιους παλιούς συναδέλφους,να γυρίσω σπίτι, να ετοιμαστώ και να πάω στο..."ραντεβού"(;).

Μπαίνω σε γνωστό πολυκατάστημα της Αθήνας έχοντας στο μυαλό μου μόνο το δώρο και όχι τις βιτρίνες με τα ρούχα που μου αρέσουν. Μπαίνω, παίρνω το δώρο, στην έξοδο αρχίζει να σφυρίζει σαν δαιμονισμένο το μηχάνημα για κλοπή. Γυρνάνε όλοι οι πελάτες και με κοιτάνε λες και αντίκρυσαν τον Πάσσαρη με περούκα, τη στιγμή που έπεσαν καταπάνω μου όλοι οι υπάλληλοι. Αφού με έψαξαν, συμφώνησαν πως μάλλον στην τσάντα μου, θα είχαν ξεχάσει κάποιο αντικλεπτικό(το οποίο και δεν φαινόταν πουθενά).

Βγαίνω ζητώντας ταπεινά συγνώμη για την αναστάτωση αλλά επειδή είμαι και περίεργη και αθετώ τον λόγο μου, μπήκα στο διπλανό παπουτσάδικο. Να σου πάλι τα ίδια. Εκεί δεν με κοίταξαν σαν τον Πάσσαρη, αλλά σαν κάτι ακόμα χειρότερο. Μια ψωνισμένη δίπλα μου, με όλες τις μάρκες πάνω της και ύφος χιλίων καρδιναλίων, άρχισε και φώναζε "Εδώ,εδώ"!
"Σιγά μωρή μη σου κλέψουμε την Λουί Βιτόν"(πάλι μονολόγησα). Η μούρη της ξίνισε ακόμη περισσότερο όταν άκουγε το μηχάνημα να σφυρίζει. Με ξαναψάξανε, τίποτα. Ε, είδα πως δεν με θέλει και αποφασίζω να φύγω.

Κατεβαίνω στο parking κατευθυνόμενη στο αυτοκίνητο ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί το αυτοκίνητο δεν το έβλεπα πουθενά. Πήγα στον πρώτο όροφο,πήγα στον δεύτερο, πήγα και στον τρίτο. Στο δεξί διάζωμα, στο αριστερό,στη μέση. Να κρατάω το εισιτήριο στο χέρι με τόση μανία από τα νεύρα και την κούραση του ποδαρόδρομου που το είχα σχεδόν σκίσει.
Είχαν περάσει 40 λεπτά. Ποτέ δεν μου είχε τύχει τέτοιο πράγμα στο κωλοκατάστημα. Να θυμάμαι κιόλας έναν φίλο μου, που με είχε παρατήσει μες στην άγρια νύχτα μια φορά να κατέβω μόνη μου στο parking μετά από σινεμά και να φουντώνω ακόμα περισσότερο.
"Πάει, δεν θα προλάβω το ραντεβού" έλεγα και ξαναέλεγα ώσπου μετά από 1 ώρα, είδα φως στην άκρη του τούνελ. Το αμαξάκι μου, καθόταν εκεί και με περίμενε. Ή μάλλον εγώ περίμενα πότε σκατά θα το αντικρύσω.

Οι επόμενες υποχρεώσεις έγιναν σε χρόνο ντε-τε, ακόμα και η ετοιμασία μου. Σαν την τρελή οδηγούσα για να προλάβω, τον είχα στήσει τον άνθρωπο, να του λέω στο τηλέφωνο,έρχομαι έρχομαι, ψάχνω να παρκάρω και ακόμα να είμαι 4-5 φανάρια μακριά.
Η ώρα του μαρτυρίου είχε τελειώσει. Η στιγμή της συνάντησης είχε φτάσει και ανακουφισμένη περπατούσα προς το μέρος του. Κάποια δευτερόλεπτα μετά ήρθε κι άλλος μονόλογος-εσωτερικός αυτή τη φορά.
"Γιατί; Γιατί; Αφού είμαι καλό κορίτσι κατά βάθος".

Όπως καταλαβαίνετε, το αντίκρυσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Δεν θυμάμαι καν πως πέρασε η ώρα της "γνωριμίας", που ούτε αυτή δεν έσωσε την κατάσταση, αλλά μου έμειναν κάτι ατάκες του τύπου "γαμησέ τα, σκληρή η ζωή, πουτάνα" εν μέσω συζήτησης που με έκαναν να αναθεματίζω την στιγμή που βρήκα νωρίς το αυτοκίνητο(Τι; μόνο εσύ θα πετάς κυρία μου ατάκες; Πάρτα τώρα).

-Έλα θα μου πεις πως πήγε; Καλός,καλός;
-Άστο Ξανθιά. Άστο σου λέω.
-Γιατί ρε; Τι έγινε;
-Δεν. Δεν καθόλου όμως σου λέω.
-Μα καλά δε σου άρεσε;
-Όχι.
-Τι όχι παιδί μου; Το τηλέφωνο γιατί το έδωσες;
-Τι να σου πω τώρα. Τα σφηνάκια, η εξοχή, ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς... Είχε πολύ σκοτάδι στο μαγαζί ε;

24 σχόλια:

void είπε...

Σε συγχαιρω για την πρωτοβουλια, δεν το εχω ξανακουσει να το κανει κοπελα αυτο!!! Φανταζομαι βεβαια πως με τη νιλα που επαθες δεν παιζει να το ξανακανεις... Χεχε!

Οσο για τις αναποδιες ο Νομος του Μερφι ειναι σαφεστατος: "Αν ειναι να παει κατι στραβα, ΘΑ παει!" (...all the way, συμπληρωνω)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, δεν το θυμήθηκες αυτό;
Την επόμενη φορά φρόντισε απλά να μην έχεις πιει, ο τυχερός που θα πάρει το τηλέφωνό σου να το αξίζει.

Ανώνυμος είπε...

Βρε!! Χαρά στο κουράγιο διπλά, μια που το αποφάσισες και το ΄δωσες και μια που το τήρησες!! Φόρτσα, Bebe! :))))))))

Ανώνυμος είπε...

Χιχιχιχιχ! Αυτό είναι που λέμε "της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά"! Μη σκας σε όλους έχει τύχει να γνωρίσουν κάποιον βράδυ και όταν τον ξαναδούν να μην πιστεύουν στα μάτια τους.. :)

Я верю в Сталина είπε...

Τελικά, γιατί "βαράγαν" τα μηχανήματα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

:))))))))))))

november είπε...

αχαχαχαχα... και καλά να λες που δεν έφαγε κανένα κόλλημα, να σε βομβαρδίζει με μηνύματα, γράμματα (!), τηλέφωνα, λουλούδια και να μην ξέρεις πως να τον ξεφορτωθείς!

R2-D2 είπε...

Απολαυστικό blog! Και αμίμητη η ατάκα "στο χέρι σου είναι, κυριολεκτικά και μεταφορικά"!

Shades είπε...

Αν δεν το είχες κάνει μπορεί τώρα να αναρωτιόσουν?? ή αντί γι’ αυτό το ποστ να έγραφες για μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ.. μαγκιά σου που το έκανες κι ας πήγε έτσι..

fish eye είπε...

σκοταδι στο μαγαζι ε??
ο μπνοφθαλμος στους τυφλους αναμεσα εε??
χι χι χι!!

2Σx2 είπε...

Η περιέργεια είναι ανίκητη! Αν δεν πήγαίνες θα έσκαγες, έ, δεν πειράζει που δεν πέτυχε το πείραμα. Τώρα τα θυμάσαι και γελάς. Αλήθεια, αυτός ένα μήνα που δε σε έπαιρνε τι περίμενε; Ή μήπως σε έψηνε; :)

Το πρόβλημα με τέτοιες περιπτώσεις όμως είναι μην τυχόν και φάει κανά κόλλημα ο άλλος και σε πρήζει.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλο!!!! αντε βρε μπεμπε μου και με κανες και γελασα πρωι πρωι!
:)

aa-duck είπε...

βεβε, μη σκασ!
κάτι λόγω της νύχτασ, κάτι τα λόγια του παπαπαπαπα, πάντα έρχεται μια (πολλέεεεεεσ) στιγμή που θα γίνει της Τρελής!

Τι μου αρέσει πιο πολύ; Τι μου αρέσει πιο πολύ; Το να σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Και εννοείται τα απρόβλεπτα bebe όπως εσύ.

Δώσε δώσε δώσε

Siddhartha είπε...

Τελικά ο Chris Rock έχει δίκιο: 'The moment men open their mouths, they loose their women'.

Φιλιά. :)

Ανώνυμος είπε...

Καλά έκανα εγώ που δεν έπινα :P
Τώρα πίνω (λέμε τώρα) αλλά έχω τον αχινούλη από δίπλα.

Markos είπε...

Και εγώ την ίδια απορία.
Τα μηχανήματα γιατί χτυπούσαν;
Λες να σε προειδοποιούσαν για κάτι; :)

Καλή Κυριακή

BeBe είπε...

@void:
Καλά από εδώ και στο εξής όχι μόνο θα το σκεφτώ να το ξανακάνω αλλά παίζει να ήταν η πρώτη και η τελευταία! ;)

@Ήχε:
Την επόμενη φορά λέω να μην κουβαλάω στιλό, χαρτί, χαρτοπετσέτα, τίποτα μαζί ώστε να δώσω κινητό..

@Ρενάτα:
Γειά σου κυρά δασκάλα μου...Ευχαριστώ ρενατάκι μου. Είπα μια φορά κι εγώ να δράσω και είδες αποτέλεσμα;

@cornflake girl:
Ευτυχώς το ξέρω και παίρνω δύναμη που δεν είμαι η μόνη..Μα τέτοια ταλαιπωρία όλη τη μέρα και στο τέλος να ανταμειφθώ έτσι; τς τς..

@Dimosthenis Syriopoulos:
Τα μηχανήματα είτε είναι πολύ ευαίσθητα είτε όντως μου είχαν ξεχάσει μέσα στη τσάντα αντικλεπτικό. Το ευαίσθητα το λέω γιατί κουβαλούσα το άρωμά μου.

@november:
Αυτό που το πας; Καλώς ήρθες :):)

@R2-D2:
Αμίμητη ε; Τέτοιο σλόγκαν που έχει γίνει, πλέον με φωνάζουν έτσι κι όχι με το όνομα..χαχα

@Shades:
Να σαι καλά ρε αγόρι...Αν και έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι άνδρες έχουν δίκιο που λένε πως έχουν χάσει το ρόλο του κυνηγού. Όχι πως τον πήρα εγώ. Σε καμία περίπτωση με μια φορά. Απλά έχετε τα δίκια σας. Όπου κι αν γυρίσω να κοιτάξω πλέον, βλέπω τις γυναίκες να κάνουν το πρώτο βήμα. Είτε εμείς έχουμε το πρόβλημα, είτε εσείς..Φιλιά.

@φεγγαράκι:
χοχοχ..Ε, τι να πω;; χοχο

@2Σχ2:
Αυτός ένα μήνα όπως είπε, είχε ανηλλειμένες υποχρεώσεις...Μόρια μπλε λέω εγώ..Φιλάκι έρωτα

@Βασιλική:
Γι'αυτό είμαι εδώ..ενίοτε ;)

@aa-duck:
Πάντα το απρόβλεπτο..!

@Sidd:
Χρυσόστομος! Φιλιά

@confused:
Είδες; Αχινούλης, αχινούλης σε κρατάει από τις "μαλακίτσες" :P

@Markos:
Αυτοκράτωρ απήντησα στον αγαπητό Δημοσθένη για τα μηχανήματα..Έτσι όπως εξελίχθηκε βέβαια το βράδυ μάλλον προειδοποιητικά ήταν..

kat. είπε...

να σου πω κάτι σχετικό και άσχετο μαζί; και δεν ντρέπομαι για αυτό!!!
μέχρι κάποια ηλικία, όταν γνώριζα κάποιον που δεν μου άρεσε και μου ζήταγε το τηλέφωνο μου, εγώ του το έδινα (πάνω από όλα ευγένεια!), αλλάζοντας όμως το τελευταίο ψηφίο (πάνω από όλα μαλακία!).
το θέμα βέβαια είναι οτι αργότερα ανακάλυπτα οτι με κάποιους από αυτούς είχαμε κοινή παρέα και θα τους έβλεπα ξανά....
τι γινόταν όταν τους έβλεπα ξανά;
με γαμοσταύριζαν...

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

της νύχτας τα καμώματα...

BeBe είπε...

@kat:
χαχαχχαχαχαχαχα. Εσύ είσαι χειρότερη..χαχαχαχα. Καλό,καλό, οι συνέπειες όμως μετά; Καλημέρα!

@Σπύρος Σεραφείμ:
Τα βλέπω πρώτα εγώ και γελάω..Καλημερούδια :)

Ανώνυμος είπε...

αυτό το 'δεν καθόλου' ρε γμτ, πότε θα σταματήσουμε να το λέμε?

Ανώνυμος είπε...

Δεν πειράζει που δεν ήταν τελικά ο κατάλληλος η εμπειρία μετράει Beboula μου γλυκιά...και το ότι τα περιγράφεις τόσο όμορφα στο ποστ σου και γελάμε !

Πολλά φιλάκια και τα ποτέ δεν ξέρεις ίσως το επόμενο ραντεβού στα τυφλά να είναι αλλιώς ...

Φράνσις είπε...

Για φαντασου αν σου είχαν κλεψει τ' αυτοκινητο ,να σ'επιανε ξαφνικη αδιαθεσια ή βορχή και να γινοσουν μουσκίδι, να έτρωγες κληση απο κανεναν "κάμακα" τροχαίο και να ειχες κι αυτό; Είδες ρε παιδί μου τι κανει το ημιφως; χαιρεσθε κυρία μου.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μη σκας, βρεεε....στο χέρι σου είναι...
;-)

Γλαρένιες αγκαλιές

eρωτακι είπε...

Η ζέστη, τα λόγια του παππά... λόγω της ημέραααας xaxaxaxa!!!!
Άκου σαν τον Πάσσαρη με περούκα!!!!!! :)))))))))))))))))
Πολύ ωραίο κείμενο μπεμπούλα μου :)))