Δίχως ταυτότητα πια...

And the time has come...
Άραγε ποιά είμαι? Εγώ? Ή η άλλη?...who cares
Έτσι κι αλλιώς τελευταία κι εγώ με έχω χάσει κάπου στη διαδρομή. Οπότε τι σημασία έχει η ταυτότητα? Δυστυχώς για τους περισσότερους έχει. Ποιος είσαι, τι δουλειά κάνεις, πόσα βγάζεις, που βγαίνεις...μπλα μπλα μπλα...Τόσες ερωτήσεις, τόσες απαντήσεις και η ουσία πια χαμένη κάπου στα σκονισμένα κουτιά με τις παλιές φωτογραφίες, τα ραβασάκια και τις καρτούλες γενεθλίων που μοιάζουν σαν ξεθωριασμένη ζωγραφιά στην ακουαρέλα που είχαμε στο γυμνάσιο και η μουσική τους ακούγεται σαν ξεκούρδιστη κιθάρα.
Κάπως έτσι χάθηκε η αθωότητα μας, η δίψα μας για το καινούργιο, το χαζοχαρούμενο χαμόγελο της πρώτης φοράς. Όλα μοιάζουν ίδια, μα στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που θέλαμε να είναι. Σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα φαγητό με την συνταγή της γιαγιάς, αλλά υπάρχει περίπτωση να μυρίζει ή να είναι τόσο εύγευστο όσο εκείνης? Μα ξέχασα...δεν θα μπεις καν στην διαδικασία να το μαγειρέψεις...θα το πάρεις έτοιμο κι αυτό. Άοσμο, άγευστο και αφού φας το μισό θα πετάξεις το υπόλοιπο στα σκουπίδια και θα πας για ύπνο χορτασμένος...ή έτσι τουλάχιστον θα νομίζεις.
Μα πόσο όμορφο θα ήταν να μπεις στην κουζίνα, να λερώσεις τα πάντα, να γίνεις χάλια, να παλεύεις με τα ταψιά, τις κουτάλες και το αλεύρι. Όχι, δεν θα είναι σαν της γιαγιάς, μπορεί ακόμα και να το κάψεις και να μοιάζει με καρβουνιασμένο δάσος της Ελλάδας το καλοκαίρι, μα τι σημασία έχει? Θα το χεις προσπαθήσει, θα το χεις παλέψει, θα βρίζεις θεούς και δαίμονες που είσαι τόσο άσχετος. Μα θα πεισμώσεις και θα θέλεις να το δοκιμάσεις ξανά και ξανά...μέχρι να το καταφέρεις! Γιατί στο τέλος θα το καταφέρεις! Κι όταν θα καλέσεις τους φίλους σου να το δοκιμάσουν, δεν θα έχει σημασία ποιανού είναι η συνταγή και ποιος το έφτιαξε, γιατί εσύ μέσα σου θα ξέρεις πως τα κατάφερες...με την συνταγή της γιαγιάς, αλλά με τα δικά σου χέρια και την δική σου φαντασία...
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, ποια είμαι, από που ερχόμαστε και πόσα χιλιόμετρα κάναμε μέχρι εδώ, πόση βενζίνη χαλάσαμε. Η ταυτότητά δεν έχει λόγο ύπαρξης, το πάθος αρκεί για να προχωρήσεις μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό...Και η βενζίνη αχρείαστη, ποιος την έχει ανάγκη όταν πετάει με τα δικά του φτερά...?