Campione Milan 2007

2001. Στο Τορίνο, η συνήθης μουντίλα της πόλης, έχει φτάσει μέχρι και στις τάξεις της ομάδας. Zidane και Nedved λέγεται πως θα αποχωρήσουν από την Γιουβέντους το καλοκαίρι, αλλάζοντας πρωτάθλημα. Κανείς δεν ασχολείται τί θα κάνει και που θα καταλήξει το πρώην έτερον ήμισυ του Alessandro Del Piero στην επίθεση, Filippo Inzaghi. Ο 27χρονος επιθετικός με πρόβλημα στο γόνατο, παρακολουθεί ματς από τον πάγκο.
Μια πρόταση της Milan, του αναπτερώνει τις ελπίδες για μια νέα αρχή. Τον πρώτο χρόνο παίζει 10 ματς και χτυπάει ξανά στο γόνατο. 2 χρόνια αναπληρωματικός, το 2003 πανηγυρίζει το Champions League της Milan, το 6ο κατά σειρά, έχοντας παίξει για σχεδόν μισό ημίχρονο. Ο πάγκος έρχεται ξανά. Ο Ancelotti, με μια ιδιαίτερη αγάπη στον "Pippo" του δίνει ευκαιρία να παίζει βασικός πάλι, με δίδυμο του τον Kaka'. O Silvio Berlusconi στη Milan έχει λόγο όπως ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Στο πως και με ποιούς θα παίξει η ομάδα. Η προσθήκη του Gillardino το 2005, φέρνει τον Inzaghi πάλι στον πάγκο και τον Ancelotti εκτεθειμένο στις ορέξεις του Προέδρου.
2007. Σάββατο απόγευμα ο Silvio Berlusconi πίνει τον καφέ του μαζί με τον Carlo Ancelotti στο Milanello, με θέα την προπόνηση της ομάδας. Θέμα συζήτησης είναι ο τελικός της Αθήνας. Ο πρόεδρος της Milan συστήνει στον "Carlitto" την αγαπημένη του ενδεκάδα ενόψει του τελικού της Τετάρτης στην Αθήνα. "Θέλω Τζιλαρντίνο στην κορυφή της επίθεσης με από πίσω Κακά. Έχει δύναμη, έχει ύψος, θα πάρει μαζί του αμυντικούς, θα βάλει γκολ με κεφαλιά". Ο Ancelotti δεν απαντάει, πίνοντας μια γουλιά από τον καπουτσίνο του.
Τρεις μέρες μετά η αποστολή της Milan καταλύει στον Αστέρα της Βουλιαγμένης με 20 παίκτες, 10 άτομα φροντιστών, 7 άτομα από γραφείο τύπου, μάρκετινγκ, 3 γιατρούς και συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων. Ο Berlusconi ναυλώνει τσάρτερ με 220 βουλευτές από την Ιταλία, καταφτάνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο Τετάρτη 8 το βράδυ. 15.000 Ιταλοί φίλαθλοι γεμίζουν ΟΑΚΑ και Αθήνα, αναμένοντας τον τελικό του Champions Leagueμε τη Liverpool.
Ώρα 21.15, μισή ώρα πριν τη σέντρα και ο Ancelotti δίνει σε UEFA και δημοσιογράφους την ενδεκάδα που θα ρίξει στη μάχη. Οι δέκα αναμενόμενοι. Έτσι κι αλλιώς με όποιους κερδίζεις, με αυτούς συνεχίζεις. Ο Berlusconi κάθεται μαζί με τον Βασίλη Γκαγκάτση στις θέσεις των επισήμων και συνομιλεί με Πλατινί, Γκαλιάνι και Κάρολο Παπούλια τη στιγμή που βλέπει τον Filippo Inzaghi να παίρνει θέση για την αναμνηστική φωτογραφία πριν τη σέντρα.
Ο Gillardino πουθενά. Ο Ancelotti παράκουσε τον Πρόεδρο και ο Berlusconi βλέπει κουμπωμένος το πρώτο ημίχρονο με τη Liverpool να κάνει ό,τι θέλει στο χορτάρι και τη Milan να έχει ακουμπήσει μπάλα με ποσοστό που φτάνει μόλις στα 28%. Ο Inzaghi χάνει κοντρόλ, χάνει τη μπάλα, τρέχει χωρίς να ξέρει που πηγαίνει.
Ώρα 11.30. Ο Ιταλός, έχει ήδη σημειώσει ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο και μόλις σκοτώνει τα όνειρα των Άγγλων και του Berlusconi, βάζοντας στα δίχτυα του ΟΑΚΑ το δεύτερο. Η Milan 10 λεπτά αργότερα σηκώνει στον ουρανό της ΑΘήνας το 7ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της, ο αρχηγός, Paolo Maldini παίρνει το 5ο οι rossoneri τραγουδούν και οι Άγγλοι φαν της Liverpool χειροκροτούν τους νικητές. Και είμαστε στην Ελλάδα.
MVP του αγώνα ο Filippo Inzaghi. Ο Berlusconi, πάει τον αγκαλιάζει, τον φιλάει και ο Pippo στα 33 του κατορθώνει και γράφει ιστορία ως ο παίκτης με την μεγαλύτερη αμφισβήτηση στις τάξεις της Milan τα τελευταία χρόνια, έχοντας δώσει το Champions League -έστω και με βοήθεια- στους αμφισβητείες του.

Milan Milan solo con te,
Milan Milan sempre per te

Camminiamo noi accanto ai nostri eroi
Sopra un campo verde sotto un cielo blu
Conquistare voi una stella in pia?
A brillar per noi
E insieme cantiamo

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te
Oh Oh Oh
Una grande squadra
Sempre in festa ola
Oh Oh Oh
E insieme cantiamo

Con il Milan nel cuore
Nel profondo dell' anima
Un vero amico sei
E insieme cantiamo

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te

Φαντασιόπληκτη

Θα ήταν Αύγουστος, απογευματάκι με την θερμοκρασία να μην ξεπερνά τους 24, ένα ελαφρύ αεράκι θα μου χάιδευε τους ώμους και θα έκλεινα τα μάτια να απολαύσω το δειλινό πάνω στην θάλασσα. Ολομόναχη. Θα μπερδευόντουσαν τα μαλλιά μου, θα γέμιζαν άμμους τα πόδια μου και θα είχε κύμα. Θα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να γνωρίσω για πρώτη φορά τον έρωτα. Να ήταν γλυκός με ένα αλήτικο όμως βλέμμα. Σαν αύρα θερινή και να μύριζε θάλασσα. Μέσα στην απόλυτη ησυχία με μοναδικό ήχο το κύμα μου μόλις με έκανε μούσκεμα και γελάω, θα ερχόταν ο Orlando Bloom...Θα περνούσαμε ένα δίμηνο απόλυτου έρωτα και ευτυχίας αλλά επειδή το παιδί θα έπρεπε να φύγει για τα εξωτερικά (και την πιθανή του γκόμενα) θα με άφηνε σε κάποια παραλία να σκέφτομαι...τον επόμενο.
Αυτός θα ήταν η απόλυτη περιπέτεια, θα με ταξίδευε, θα με μάγευε, θα μιλούσαμε στην αγαπημένη μου γλώσσα, μέχρι κιόλας που θα άφηνε την mamma πατρίδα για χάρη μου. Ο Raul Bova είναι και μοντέλος και ηθοποιός και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, οπότε θα ήταν πολυτάραχη η ζωή μου και θα ήθελα κάποια στιγμή να «αράξω». Την καταλληλότερη στιγμή θα ερχόταν το λιμάνι μου, ο άνθρωπός μου, ο πατέρας των παιδιών μου, η σιγουριά μου που θα ήταν ο Al Pacino. Θα με παντρευόταν σε έναν γάμο παραμύθι με ελάχιστους καλεσμένους και θα περνούσαμε ζωή μέλι και ζάχαρη μέχρι εκείνο το ταξίδι στην Γαλλία. Του έλεγα βρε Al μου, τι το ήθελες, αλλά δεν θα με άκουγε. Ήθελε σώνει και ντε να με πάει να δω τον Πύργο του Άιφελ. (Λες και θα χανόταν…).

Εκεί, λίγο το Παρίσι, λίγο κάτι ακούσματα Εντίθ Πιάφ, κάτι ο Σηκουάνας και οι βόλτες που θα έκανα μόνη μου, θα με έφερνε στην αγκαλιά του επόμενου συζύγου μου, του Vincent Cassel. Χωρισμένος κι αυτός από την φίλη Monica, θα έβρισκε παρηγοριά σε μένα, κι εγώ χαρά σε εκείνον. Θα μετακόμιζα για πάρτη του (πιο συγκεκριμένα για τα μάτια, τη μύτη, το βλέμμα του, την αλητεία του) στην Γαλλία και θα έμενα μαζί με τα παιδιά μου φυσικά- γιατί ο Al δεν ήταν τελικά καλός πατέρας- για πάντα.
Η μητρότητα και τα γαλλικά -που ως γλώσσα-δεν μου αρέσουν, θα με έβαζαν σε μια καθημερινότητα που ως γνήσια αλλοπαρμένη δεν θα μου πήγαιναν. Θα ταξίδευα μόνη μου και θα έκανα τον γύρο της Γαλλίας ενώ ο Vincent θα ετοίμαζε φαί για μένα και τα παιδιά μας.

Σε ένα από τα ταξίδια μου, θα σκόνταφτα πάνω στην Vanessa Paradie, η οποία είχε μόλις χωρίσει από τον άντρα της. Ο Johnny Depp θα ήταν το αρρωστημένο πάθος μου. Η προσμονή μου, η σκέψη μου, η επιθυμία μου(και όχι άδικα ε;), ο αιώνιος εραστής μου. Πάντα σε αυτόν θα γυρνούσα. Όποια στιγμή ήμουν θυμωμένη ή απατημένη από τον Vincent, ο Johnny θα ήταν η ελπίδα μου και η αγκαλιά που πάντα ονειρευόμουν.

Όλα αυτά φυσικά αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ και δεν με είχε μαγέψει ο ομορφότερος άνδρας που πέρασε ποτέ από την 7^η τέχνη και το θέατρο. Κυρίες μου, ο Marlon Brando. Από πιτσιρίκα έως και γριά εκεί θα ήταν η σκέψη μου. Και η δική του, κάποιες φορές σε μένα.

Η φντασία είναι πάντα φαντασία κι έτσι ό,τι κι αν γράψω παρακαλώ πολύ δεν θα ήθελα επικρίσεις του τύπου "μωρή αχόρταγη", "ένας δεν σου φτάνει" κλπ. In real life, είμαι μονογαμική, έως αποδείξεως του εναντίου.Αν πάλι δεν κρατιέστε χώστε ελεύθερα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η Μαργαριτούλα με κάλεσε στο παιχνίδι που άρχισε πρώτος ο 2Σχ2, το διαμόρφωσε ο Sidd και το αποτελείωσα τρόπον τινά.(Δεν κρατάω πνευματικά δικαιώματα, πάρτε ελεύθερα ό,τι θέτε από φωτό και αριθμό φαντασιώσεων. Είναι έτσι κι αλλιώς, φάτε μάτια).
Αμπε μπα μπλομ, του κι θε μπλομ, αμπε μπα μπλομ του κι θε μπλομ, μπλιμ, μπλομ....
Μούτρο
Κολοκύθω
Θαλασσομπέρδεμα
Αργυρένια
Σπύρος
(Πρόσκληση ήταν ναι.)

Αγγί-ζω...

Της αρέσει να χαϊδεύει ανδρικά πρόσωπα, πάντα τα φοβάται αλλά της άρεσε από μικρή, σαν τότε που χανόντουσαν τα δαχτυλάκια της στα γένια του παππού και στα αγκαθάκια από τα μάγουλα του μπαμπά της.
Άγγιζει τους ανθρώπους και καταλαβαίνει την αύρα τους, είναι καυτοί σχεδόν πάντα κι αυτό την ενοχλεί. Θέλει να είναι μόνο αυτή η θερμή. Γιατί φοβάται.
Φοβάται το κρύο που θα της δώσουν, την δροσερή ματιά, τον βορριά που θα φέρει μοναξιά.
Χάθηκε σε εκείνο το πρόσωπο το τόσο όμορφο, σαν προσωπείο, σαν μάσκα Βενετσιάνικη με κάθε υπέροχη λεπτομέρεια, σαν κέντημα ήταν με βελόνα από χρυσόσκονη και μάτια κατράμι, βαθύ μαύρο, του σκοταδιού που ποτέ δεν συμπάθησε.
Το ταξίδι που κάνει πάνω στο δέρμα του, είναι αγγελικά πλασμένο για λίγες στιγμές. Λιβάδια και λίμνες και χοροί νεραϊδίσιοι και είναι με λευκό φουστάνι αέρινο και μαλλιά μακριά που κάνουν κοκκινοκάστανες ανταύγειες και τρέχει και γελάει και ακουμπάει τον ήλιο και κάποιος έρχεται την αγκαλιάζει δεν τον ξέρει, μα τον αφήνει γιατί τουλάχιστον αυτός την πρόσεξε και τον φιλάει, του αφήνεται, τον κοιτάει με αυτά τα μάτια τα τόσο απορημένα που ήρθε γιατί αυτός την πρόσεξε! Τα χέρια του κλείνουν το πρόσωπό της σαν όστρακο που κουβαλάει το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι και αυτή ακουμπάει το μέτωπο του. Και είναι δροσερός. Πολύ δροσερός. Όχι ιδρωμένος, όχι παγωμένος. Δροσερός. Και αυτή καίει.
Τα δάχτυλά της φτάνουν στα χείλη του. Ανεμοστρόβιλος από φύλλα πλατάνου γύρω τους και αέρας και σκουπιδάκια μα αυτοί είναι εκεί σαν να μην υπάρχει τίποτα. Και ακόμα καίει. Κι αυτός ακόμα δροσερός. Τα απορημένα μάτια νευριάζουν και μετά κλείνουν κι αρχίζουν και κλαίνε. Κλαίνε σαν την λίμνη δίπλα στην οποία χόρευε γιατί αυτός ακόμα είναι δροσερός.
Αφού τη πρόσεξε πως είναι ακόμα δροσερός. Αφού τον αγγίζει γιατί δεν καίει.
Κοκκίνησε το λευκό φουστάνι, ο ήλιος παρέδωσε πνεύμα στο σούρουπο και το γαλανό του ουρανού έγινε μαβί με πορτοκαλί που καθόλου δεν ταιριάζει με τα μαλλιά της.
Και επιμένει και του κρατάει το μέτωπο όπως ένα παιδί το φυλαχτό και δεν θέλει να τον αφήσει γιατί αυτός την πρόσεξε. Φωνάζει, βγαίνουν ήχοι ακαταλαβίστικοι από το στόμα της, τα χείλη της στεγνώνουν, νιώθει πως χάνει κι αυτή τη θέρμη της. Κι αυτός ακόμα παγωμένος.
Λαχανιάζει ενώ το πρόσωπό της βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στα χέρια του, πνίγεται ενώ το στόμα του βγάζει βορριά. Αρχίζει και τρέμει, το κλάμμα γίνεται βουβό κι αυτός δεν την ακούει. Κρύο-καυτό,καυτό-κρύο,κρύο-καυτό,κρύο, κρύο,κρύο, κρύο...Κρύο!
Χάνεται, χάνεται, χάνονται τα χέρια της κάτω από την σκιά του,το πρόσωπό της χλωμό, τα μαλλιά της πάλι μαύρα, τα μάτια της στεγνά, τα δάχτυλά του αφαιρούνται από το πρόσωπό της, ένα ένα με λύσσα από την δύναμη των δοντιών της, του αφήνει σημάδι, τον σπρώχνει στον δικό του ανεμοστρόβιλο, τον κοιτάει έντονα που την παρακολουθεί δροσερός και η θερμοκρασία της ανεβαίνει.
Ανοίγει τα μάτια και κλαίει. Δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να αγγίζεις κάποιον και να μην σε καταλαβαίνει..

Χαμογέλα μου...

Μπορείς να φτιάξεις σε κάποιον την ημέρα επειδή απλά τα χείλη σου άνοιξαν πλατιά και έβγαλαν χαρά, ευγνωμοσύνη, ευτυχία, ανακούφιση...

Γι' αυτό...μην κρύβετε ποτέ το χαμόγελό σας!
Χαρίζω χαμογελάκια σήμερα.....Καλή μας μέραααα!!

Απαντήσεις στον Προυστ(;;)

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι...
Η ευτυχία είναι στιγμές. Το χαμόγελο του αδερφού μου, το φιλί της αδερφής μου, το μπράβο των γονιών μου, μια ειλικρινής αγκαλιά.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι ή η ιδέα πως θα κάνω εκδρομή.
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χθες βράδυ στο σπίτι μιας αγαπημένης φίλης.
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι..
Αυθορμητισμός
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Συμβιβασμός- Ενοχικότητα.
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια;
Της αγάπης.
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δεν ταυτίζομαι, αν και οι φίλοι μου συνεχώς μου υπενθυμίζουν πως η Μητέρα Τερέζα πέθανε έτσι δεν υπάρχει χόρος και χρόνος για συγχωροχάρτια προς όλους.
8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η αγαπημένη θεία μου.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Από αυτά που έχω κάνει, Κωνσταντινούπολη. Από αυτά που θέλω να κάνω, Κούβα.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Θίοντορ Ντοστογιέφσκι, Ουμπέρτο Έκο, Νίκολας Σπάρκς, λίγοι Έλληνες.
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τρυφερότητα.
12....και σε μια γυναίκα;
Ευγένεια.
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ennio Morricone.
14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Έχω μεγάλη γκάμα!
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Μάλλον λόγω ηλικίας, καθώς το διάβασα όταν μπήκα στην εφηβεία και το κλάμα έβγαινε αβίαστα, θα έλεγα "Η αγάπη άργησε μια μέρα" της Λιλής Ζωγράφου.
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Cinema Paradiso. Με αυτήν αγάπησα την 7η τέχνη.
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Κλοντ Μονέ, Σαλβατόρ Νταλί.
18.Το αγαπημένο σας χρώμα;
Έχω σε αρκετά αδυναμία, αν αναγκαστικά πρέπει να επιλέξω ένα, θα διαλέξω το λευκό.
19.Ποια θεωρείται ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τις φιλίες μου.
20.Το αγαπημένο σας ποτό;
Amaretto λεμόνι, Martini.
21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δεν μετανιώνω.
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
Την αχαριστία.
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Βόλτες στο πουθενά. Καφές με τσιγάρο και σιωπή.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος των αγαπημένων μου.
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να μην πληγώσω.
26. Ποιό είναι το μότο σας;
Καλύτερα να στενοχωριέμαι για όσα έκανα, παρά για αυτά που δεν έκανα.
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Πλήρης εμπειριών, κοντά σε θάλασσα.
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό,τι θα θέλατε να σας πει;
Μη φοβάσαι.
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Η κυκλοθυμικότητά μου, δεν μου επιτρέπει να είμαι σε μια. Είμαι σε πολλές ταυτόχρονα.

Ακούσματα

Πολλοί με «καταδικάζουν» λέγοντας πως βάζω τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι και δεν έχω το θάρρος της επιλογής. Όχι, δεν είναι όλα στο ίδιο τσουβάλι. Είναι σε διαφορετικό.
Ανάλογα τη στιγμή, την διάθεση, την εποχή, τα συναισθήματα.
Σχεδόν πάντα θα βρω σε έναν άνθρωπο ή σε ένα είδος μουσικής, κάτι που να με ελκύει, είτε είναι η νότα, είτε ο στίχος, είτε το ντέρτι που σου βγάζει.
Ιδού λοιπόν, πως «ακούω» όσα με κάνουν να γελάω, να κλαίω, να χορεύω, να νοσταλγώ, να προσμένω, όπως μου τα ζήτησε η Χνουδάτη.

Το ραδιόφωνο στο σπίτι ήταν πάντοτε ανοιχτό. Όταν γυρνούσα από το σχολείο και οι γονείς έπεφταν για ύπνο τα μεσημέρια, ήταν ο μόνος ήχος μες στο σπίτι. Η μαμά μου έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα παλιά ελληνικά τραγούδια. Τότε είχα συνδυάσει το σινεμά του ’50 –’60 με την μουσική. Ήμουν δεν ήμουν 7 χρονών όταν άκουγα από το κρατικό ραδιόφωνο Καζαντζίδη, Τσιτσάνη αλλά κι εκείνο το πολύ νοσταλγικό «Καμαρούλα μια σταλιά», άκρως συνδυασμένο με την μπαμπού καρέκλα της κουζίνας, πάνω στην οποία σιγοψιθύριζα τους στίχους. Έμαθα να αγαπώ τον ελληνικό στίχο, το ρεμπέτικο, τον μπαγλαμά και το μπουζούκι.
O Michael Jackson ακόμα μεσουρανούσε και το Dangerous του ’91 ήταν η πρώτη κασέτα που πίεσα τον πατέρα μου να μου αγοράσει. Αυτόν και της Madonna. 9 χρονών είχα ήδη ξεκινήσει την ενόργανη και η pop μουσική ήταν αυτή που με συνόδευε στις επιδείξεις.

-Το πρώτο εφηβικό τραύμα ήρθε στα 15 και δεν ήταν από έρωτα. Αλλά από τους U2. Λίμνες τα μάτια μου όταν έβλεπα στην τηλεόραση ουρές τον κόσμο να περιμένει για ένα εισιτήριο στην Θεσσαλονίκη και να σπαράζω απειλώντας πως θα σηκωθώ να πάω.
Τότε επίσης αμόλησα την πρώτη και τελευταία μου κατάρα, στην κοπέλα που σήκωσε ο Bono να τραγουδήσουν επί σκηνής. Συνδυάζω συναίσθημα και εποχή και θα ξεχωρίσω τα With or Without You, Staring at the Sun, Sunday Bloody Sunday, Pride(In the name of Love).
Οι U2 ήρθαν και έμειναν στην καρδιά ως σήμερα. Μαζί τους έφεραν και τους Depeche Mode. Το Violated έχει λιώσει στο στερεοφωνικό ενώ αγαπημένα διπλά και τριπλά είναι τα Personal Jesus, Precious, Enjoy the Silence, Strangelove.

-Σε όλη μου την εφηβεία έψαχνα και αναζητούσα μελωδίες άλλης εποχής και συνήθως όχι της δικής μου. Αγάπησα Rolling Stones, Doors, Pink Floyd, Led Zeppelin.
To Angie και το Wild Horses των πρώτων και το All of my Love to You των τελευταίων τα βάζω ψηλά. Μοναδική θέση έχει ο Elvis Presley και η Janis Joplin.

-Μεγάλωσα με Έλληνες και Ιταλούς μαζί. Έμαθα τη γλώσσα, αγάπησα ανθρώπους, αγάπησα τραγούδια και τα αναζητώ ως σήμερα. Από Lucio Dalla, Andrea Bocelli, Andriano Celentano ως και τους Biagio Antonacci, Elvis Costello, Tiziano Ferro. Με μαγεύει η φωνή τους, το συναίσθημα, ο στίχος. Πρώτος απ’ όλους ως συνθέτης, ο μοναδικός Ennio Morricone.

-Θαυμάζω για την μουσικότητα των στίχων του, τη δύναμη και το πάθος του, τον ανυπέρβλητο, για μένα, Johnny Cash. Ξεχωρίζω τα Hurt, The Nearest Thing To Heaven. Μοναδική εκτέλεση στο One(U2) και U are my sunshine.
-Ακούω ευχάριστα και χορεύω με 80s, συνήθεια που άρχισε στα 17. Ξεχωρίζω τα λατρεμένα Big in Japan, When u call my name και Smooth Criminal.
-Αρρωσταίνω με λατινοισπανικά τραγούδια με αντιπροσωπευτικό δείγμα το Represent Cuba.
-Πλυμμηρίζουν συναισθήματα και αναμνήσεις από την διαμονή μου στη Ρώμη όταν ακούω reggae και ηλεκτρονική μουσική. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω το Could You Be Loved και το Kingston’s Town.
-Ταξιδεύω με το soundtrack της Amelie και τη μουσική ευφυΐα του Moby.
-Σκίρτημα στην καρδιά το Mad about U του Sting, το Again των Archive, το When U Love Someone του Bryan Adams, το Trouble των Coldplay, το Fade Into U των Morcheeba. H τύπισσα έχει φωνάρα.
-«Κοπανιέμαι» με James. Ξεχωρίζω το Laid και το Seniorita.
-Με πιάνει ρίγος όταν ακούω το «Πάρτυ» του Μητσιά, τη «Ρόζα» του Μητροπάνου, το «Χειμωνιάτικο πρωί» και το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» της Βιτάλη, το «Για σένα μπορώ» της Μαρινέλλας, το «Πάτωμα» της Πρωτοψάλτη, το "Αυτή η νύχτα μένει" της Παπίου.
-Ξεχωρίζω πρώτο τον Αλκίνοο, μετά Χατζηγιάννη και Κοργιαλά από τους σύγχρονους -κυρίως ως μουσικούς-μου αρέσουν συγκεκριμένα τραγούδια από Ξύλινα Σπαθιά και ναι αγαπώ τη φωνή και μόνο της Άννας Βίσση. Δε με απασχολεί τι κάνει, πως ντύνεται, με ποιόν κοιμάται.
Όταν ακούω το «Παραλύω» και το «Πράγματα» γίνομαι ένα με το κομμάτι.
-Last but not least, το Dance me to the end of Love. Αυτό καλά φυλαγμένο για αυτόν που θα με κάνει να θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου.

*Συγνώμη για την πολυλογία, αλλά όταν πρόκειται περί μουσικής, δύσκολα συγκρατούμαι.
Απ’ όσο έχω τριγυρίσει, οι περισσότεροι έχουν γράψει, νομίζω έχει ξεφύγει η Αργυρένια και ο ζερο. (Αυτό ήταν πρόσκληση).

*Ρενατάκι το ερωτηματολόγιο εντός της εβδομάδας!

Ζώνη του Λυκόφωτος

Θες κάτι η Άνοιξη, κάτι η μούρλα που με έχει πιάσει να φτιάξω -επιτέλους- το δωμάτιό μου, αλλάζοντας χρώματα, κουρτίνες, αφίσες έως και τα κεριά, είπα να αρχίσω από κάπου.
Κατέβασα καλοκαιρινά, μάζεψα χειμωνιάτικα, άρχισα τα πλυντήρια. Άρχισα. Αλλά δεν τελείωσα. Πρέπει να είναι περισσότερα από επτά χρόνια που έχουμε το συγκεκριμένο πλυντήριο, αλλά έπρεπε όταν εγώ πήρα απόφαση να βάλω 6-7 μαζεμένα να τελειώνω, να χαλάσει.
Έπειτα από μια ώρα αναμονής, ψαξίματος και...πρηξίματος σε γνωστό τηλεφωνικό αριθμό, επανηλλειμένως διαφημιζόμενο με.. Νώντες και μπουζούκια, έβγαλα κάποια άκρη βρίσκοντας ειδικό στα μέρη μου.
Ο συνταξιούχος ειδικός, προσφέρθηκε να με βοηθήσει γιατί με λυπήθηκε έτσι όπως περιέγραφα το δράμα μου και αφού μου έδωσε το τηλέφωνο ενός "απίστευτα ευγενικού και καλού κυρίου που θα τρέξει", άρχισε να με ρωτάει για το γενεολογικό μου δέντρο.
Από που βγαίνει το όνομά μου, που σημειωτέον έβαλε κάθε πιθανό σύμφωνο μπροστά από το άλφα για να καταλήξει στο σωστό αφού του το είπα δέκα φορές, αν είμαι βέρα Αθηναία, πότε γιορτάζω και αν έχω κρατήσει το τηλέφωνό του μην τυχόν και δεν βρω τον "καλό κύριο που θα τρέξει" και αφού γνωριστήκαμε και βγήκαμε γειτονάκια να μη χαθούμε κούκλα μου!
Για καλή μου τύχη, ο καλός κύριος άρχισε να τρέχει από την μια άκρη της Αθήνας στην άλλη, ενώ ο συνταξιούχος ειδικός μου είπε να περιμένω τον καλό κύριο κοντά στο σπίτι του γιατί είναι άσχετος από την περιοχή.
Αποκαμωμένη από την δουλειά και τις μπουγάδες, δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα, με κάτι κόκκινα μάτια, έβαλα μια φόρμα και βγήκα για το κυνήγι του καλού κυρίου που είχε χαθεί.
Έφτασα νωρίτερα σε έναν ερημικό δρόμο, έβαλα αλάρμ, άναψα τσιγάρο, συντονίστηκα με Δίεση.
"Νοσταλγός του ροκ εντ ρολ" έπαιζε εκείνη την ώρα....Ε τραγούδησα το πρώτο ρεφρέν, το δεύτερο....τελείωσε και το τσιγάρο...Πουθενά ο καλός κύριος.
Ντριννννν....
"Δεσποινίς μου, ο κύριος Γιώργος είμαι. Ήρθε ο Βασίλης;"
"Όχι και έχω ήδη φτάσει".
"Μην ανησυχείτε, βγαίνω για παρέα".

Είναι από αυτές τις στιγμές που δικαιώνω ως εκεί που δεν πάει την Αθηνά που μου λέει πως κάνω άσκοπα τηλεφωνήματα.
Βγαίνει έξω ο άνθρωπος, βγαίνω κι εγώ από το αμάξι. Μπαίνει στο αμάξι αυτός. Με προσκαλεί. Έξω εγώ, πεισματικά αρνιόμουν έστω και να ακουμπήσω το κουμπάκι με τα αλάρμ. Άρχισε την πάρλα, ενώ περιμέναμε τον καλό κύριο ο οποίος έπειτα από δέκα δραματικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας, κατέφτασε. Όλα τα είχα ακούσει μέσα σε αυτά τα λεπτά. Τι δουλειά έκανε, κάνει, σκοπεύει να κάνει, τι εφημερίδα διαβάζει, τι ομάδα είναι, πως ήρθε στην γειτονιά και φυσικά δεν παρέλειψε την ερώτηση για μια ακόμα φορά από πού βγαίνει το όνομά μου.

Ζω στη ζώνη του λυκόφωτος...Δε γίνεται να μου συμβαίνει εμένα αυτό, παραμιλούσα συνεχώς κοιτάζοντας παράλληλα και την Πανσέληνο...Ένα φεγγάρι ΝΑ απόψε κι εγώ εδώ να με ζαχαρώνει ο κυρ Γιώργος...
Ο καλός κύριος ήρθε, ο κυρ Γιώργος αφού μας υποχρέωσε να παραμείνουμε εκεί για πέντε ακόμη λεπτά, δήθεν μιλώντας με τον παλιό του φίλο, μας χαιρέτησε, υπενθυμίζοντάς μου να του τηλεφωνήσω και προσφωνόντας με "κούκλα" για πεντηκοστή φορά.

Το πλυντήριο φτιάχτηκε μιάμιση ώρα μετά, ο παραγωγός στη Δίεση είχε τελειώσει το πρόγραμμα, εγώ ακόμα νηστική ενώ ο κυρ Γιώργος φαντάζομαι πως θα με έβλεπε στον ύπνο του. Και σκάει ένα τηλεφώνημα- το τελειωτικό χτύπημα της βραδιάς-.

"Καλά δε μπορείς να φανταστείς τι βλέπω και τι μυρίζω αυτή τη στιγμή"
"Καλά δε μπορείς να φανταστείς πόσο δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή"
"Κοπέλα, ένα σου λέω. Θάλασσα, ένα φεγγάρι απόλαυση και πάμε για μπύρες. Τέρμα έχεις καλέ το ραδιόφωνο, δεν ακούω καλά"

"Ναι το έχω τέρμα γιατί υπάρχουν κι άνθρωποι αγαπητή μου, που σε Πανσελήνους και ανοιξιάτικες μυρωδάτες βραδιές, κοιτούν τα νερά από το ημι-χαλασμένο πλυντήριο ακούγοντας ραδιόφωνο στο υπόγειο".