Κάποια Πρωτομαγιά με πήρε η Ξανθιά και πήγαμε στας εξοχάς. Ο καθαρός αέρας, οι παραλίες, οι ζέστες, ο πολύς ο ύπνος με είχαν βαρέσει στο κεφάλι και είχα μια φοβερή όρεξη για μαλακίτσες.
H Φεγγαρένια και η Τρελοφαντασμένη με κάλεσαν να παίξω λέει. Να γράψω για τον Πρίγκιπά μου. Πως θέλω να είναι, πως θα φέρεται, τι θα φορά, τι θα νιώθει. Αν έγραφα "Δεν ξέρω" θα ήταν εύκολο για μένα και απογοήτευση για τους άλλους. Κι όμως. Δεν μου αρέσει να βάζω τίποτα σε καλούπι. Ούτε καν αυτόν που θα έρθει. Κι από την άλλη δεν ξέρεις ποτέ αν ο Πρίγκιπάς σου μπορεί να έρθει. Κι αν έρθει βάτραχος; Δυστυχώς ραβδάκι δεν έχω και ούτε τόση μεγάλη φαντασία για μεταμορφώσεις.
Κάθε φορά που κοιτάω παιδικές μου φωτογραφίες το μάτι μου πέφτει σχεδόν πάντα στην έκφρασή μου. Είχα το βλέμμα του παιδιού που αναμένει κάτι, ένα δώρο, μια έκπληξη, ένα χαμόγελο. Πιτσιρίκα, η προσμονή μου πως κάτι θα συμβεί ήταν τέτοια που θυμάμαι πολλές φορές τα κοντινά μου πρόσωπα να δυσανασχετούν λέγοντας το γνωστό, "μη πιστεύεις πως ο κόσμος γυρίζει πάντα γύρω από σένα". Τους έφερνα όμως κι εγώ σε τέτοιο σημείο, που είχαν απηυδήσει οι άνθρωποι. Μεγαλώνοντας ευτυχώς μου έφυγε αυτό, αλλιώς θα είχα γίνει η προσωποποίηση του κακομαθημένου. 
2001. Στο Τορίνο, η συνήθης μουντίλα της πόλης, έχει φτάσει μέχρι και στις τάξεις της ομάδας. Zidane και Nedved λέγεται πως θα αποχωρήσουν από την Γιουβέντους το καλοκαίρι, αλλάζοντας πρωτάθλημα. Κανείς δεν ασχολείται τί θα κάνει και που θα καταλήξει το πρώην έτερον ήμισυ του Alessandro Del Piero στην επίθεση, Filippo Inzaghi. Ο 27χρονος επιθετικός με πρόβλημα στο γόνατο, παρακολουθεί ματς από τον πάγκο.
Θα ήταν Αύγουστος, απογευματάκι με την θερμοκρασία να μην ξεπερνά τους 24, ένα ελαφρύ αεράκι θα μου χάιδευε τους ώμους και θα έκλεινα τα μάτια να απολαύσω το δειλινό πάνω στην θάλασσα. Ολομόναχη. Θα μπερδευόντουσαν τα μαλλιά μου, θα γέμιζαν άμμους τα πόδια μου και θα είχε κύμα. Θα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να γνωρίσω για πρώτη φορά τον έρωτα. Να ήταν γλυκός με ένα αλήτικο όμως βλέμμα. Σαν αύρα θερινή και να μύριζε θάλασσα. Μέσα στην απόλυτη ησυχία με μοναδικό ήχο το κύμα μου μόλις με έκανε μούσκεμα και γελάω, θα ερχόταν ο Orlando Bloom...Θα περνούσαμε ένα δίμηνο απόλυτου έρωτα και ευτυχίας αλλά επειδή το παιδί θα έπρεπε να φύγει για τα εξωτερικά (και την πιθανή του γκόμενα) θα με άφηνε σε κάποια παραλία να σκέφτομαι...τον επόμενο.
ρω τι άλλο, οπότε θα ήταν πολυτάραχη η ζωή μου και θα ήθελα κάποια στιγμή να «αράξω». 
ν γάμο παραμύθι με ελάχιστους καλεσμένους και θα περνούσαμε ζωή μέλι και ζάχαρη μέχρι εκείνο το ταξίδι στην Γαλλία. Του έλεγα βρε Al μου, τι το ήθελες, αλλά δεν θα με άκουγε. Ήθελε σώνει και ντε να με πάει να δω τον Πύργο του Άιφελ. (Λες και θα χανόταν…).Εκεί, λίγο το Παρίσι, λίγο κάτι ακούσματα Εντίθ Πιάφ, κάτι ο Σηκουάνας και οι βόλτες που θα έκανα μόνη μου, θα με έφερνε στην αγκαλιά του επόμενου συζύγου μου, του Vincent Cassel. Χωρισμένος κι αυτός από την φίλη Monica, θα έβρισκε παρηγοριά σε μένα, κι εγώ χαρά σε εκείνον. Θα μετακόμιζα για 
πάρτη του (πιο συγκεκριμένα για τα μάτια, τη μύτη, το βλέμμα του, την αλητεία του) στην Γαλλία και θα έμενα μαζί με τα παιδιά μου φυσικά- γιατί ο Al δεν ήταν τελικά καλός πατέρας- για πάντα.
Η μητρότητα και τα γαλλικά -που ως γλώσσα-δεν μου αρέσουν, θα με έβαζαν σε μια καθημερινότητα που ως γνήσια αλλοπαρμένη δεν θα μου πήγαιναν. Θα ταξίδευα μόνη μου και θα έκανα τον γύρο της Γαλλίας ενώ ο Vincent θα ετοίμαζε φαί για μένα και τα παιδιά μας.
Σε ένα από τα ταξίδια μου, θα σκόνταφτα πάνω στην Vanessa Paradie, η οποία είχε μόλις χωρίσει από τον άντρα της. Ο Johnny Depp θα ήταν το αρρωστημένο πάθος μου. Η προσμονή μου, η σκέψη μου, η επιθυμία μου(και όχι άδικα ε;), ο αιώνιος εραστής μου. Πάντα σε αυτόν θα γυρνούσα. Όποια στιγμή ήμουν θυμωμένη ή απατημένη από τον Vincent, ο Johnny θα ήταν η ελπίδα μου και η αγκαλιά που πάντα ονειρευόμουν.
